برخورداری تمامی اقشار به ویژه گروه های آسیب پذیر از امکانات گردشگری، امروزه یکی از موضوعات موردتوجه در جامعه علمی و صنعت گردشگری است. یکی از این گروه ها معلولان هستند که به علت مشکلات جسمی و حرکتی، برای سفر و گردشگری با دشواری های فراوانی مواجه اند و اغلب تجارب خوشایندی از سفر به دست نمی آورند. بدیهی است برخی از این مشکلات و موانع به صورت ملموس و در قالب کمبود امکانات و تسهیلات فیزیکی و برخی دیگر به صورت ذهنی و ادراکی که ریشه در موضوعات روان شناختی و تعاملی دارد بروز می کند و ممکن است در بلندمدت به ناامیدی و کاهش رغبت این گروه به شرکت در فعالیت های گردشگری منجر شود. بنابراین ریشه این محدودیت ها، چه ذهنی و چه فیزیکی، مستلزم توجه و رسیدگی مسئولان است. به علت چنین ضرورت و اهمیتی، مقاله حاضر با رویکردی توصیفی قصد دارد با توجه به نظریه درماندگی آموخته شده سلیگمن و مروری بر تحقیقات پیشین، به تبیین محدودیت ها و موانع سفر در ارتباط با تمایل معلولان به شرکت در فعالیت های گردشگری بپردازد.
