آثار باستانی درشمال ایران، به ویژه در منطقه گیلان و تنکابن، به واسطه آب و هوای بارانی و رطوبت زا، در طول روزگاران، از تخریب طبیعت در امان نمانده است. از این رو، با اینکه بیش از چند سده از پیشینه آثار تاریخی منطقه تنکابن نمی گذرد، تنها نامی از اماکن باستانی و قدیمی در افواه و در متون تاریخی و جغرافیایی برجا مانده است. از سوی دیگر، جنس مواد و مصالح ساختمانی ابنیه تاریخی شمال ایران- که بیشتر از چوب، سنگ و ساروج بوده- تخریب آن ها را سرعت بخشیده است؛ لذا، به استثنای ابنیه مذهبی، که مردم به محض رویت فرسایش در جهت تعمیر آن اقدام می کردند، جز قلعه مارکوه، که بخش هایی از دیواره های سنگ چین شده آن هنوز باقی است، از بناهای روزگاران کهن و باستانی و حتی نخستین سده های تاریخ ایران پس از اسلام، در تنکابن، اثری باقی نمانده است. با این همه، وجود تپه ها و تل های بسیار گواه بر وجود آثار فراوان باستانی در روزگاران گذشته این سرزمین می باشد. در این مقاله، سعی شده است، با استفاده از منابع موجود، نگاهی گذرا به جغرافیای طبیعی و تاریخی تنکابن و ویژگی دژهای پر اهمیت آن افکنده شود.
