شاید از چالش برانگیزترین و در عین حال جالبترین پرسشهای مطرح در مطالعات زبانشناختی فرضیه فطری بودن زبان است همانگونه که در دستور همگانی چامسکی مفروض میباشد. به منظور تایید این فرضیه، بسیاری از اختلالات زبانی، از جمله آسیبهای مربوط به درک و تولید گفتار، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتهاند. مقاله حاضر به بررسی آسیب خاص زبانی میپردازد. این سندروم تاثیری بر هوش عمومی ندارد اما حوزه واژ ـ نحوی و نحوه ادراک جمله وارههای درونهای ـ مانند جمله وارههای موصولی ـ را تحتتاثیر قرار میدهد. سندروم مورد نظر بر اثر آسیبدیدگی ژن FOXP2 پدید میآید که در شکلگیری توانش دستوری نقش بسزایی ایفا مینماید. لیکن نشان داده شده است که این ژن عامل شکلدهی به نواحی از مغز است که به نواحی کنترل حرکتی در مغز مشهوراند. بنابراین پرسشی که مطرح میشود آن است که آیا ژن FOXP2 مربوط به رفتار زبانی انسان است و یا فعالیتهای حرکتی وی؟ با بررسی نقش این ژن در موشها، شامپانزهها، و پرندگان (سهرهها) نشان داده خواهد شد که یافتههای پژوهش حاضر مؤید فرضییه فطری بودن زبان ـ یا وجود خاستگاه ژنتیکی برای زبان ـ است.
