مدیریت بی خاصیت

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر سبک های نوین مدیریتی بر میزان خلاقیت، اثربخشی و جابه جایی منابع انسانی در سازمان های ورزشی است. کلیه مدیران فوقانی و رؤسای اداره ورزش و جوانان (هیأت های ورزشی) استان گلستان در این تحقیق حضور داشتند که از بین آنها تعداد 37n= مدیر فوقانی و 176n= رئیس و نایب رئیس هیأت های ورزشی به طور تصادفی به عنوان نمونه آماری تحقیق انتخاب شدند. در تحقیق حاضر سه پرسشنامه سبک های مدیریتی چندعاملی (MLQ)، خلاقیت سازمانی آمابیل (1996) و اثربخشی فلتز (1998) استفاده شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها نیز از آزمون تجزیه وتحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر (MANOVA) و آزمون رگرسیون چندگانه و ضریب همبستگی پیرسون در سطح 05/0P≤ استفاده شد. نتایج نشان داد که در بین سبک های سه گانه مدیریت، مدیریت تحول گرا (316/0,β= 743/9(F= در مقایسه با مدیریت عمل گرا (109/0,β= 019/5(F= و مدیریت بی خاصیت (002/0,β= 263/4(F= قوی ترین متغیر تعیین کننده میزان خلاقیت کارکنان است. همچنین رابطه معناداری بین سبک مدیریتی تحول گرا با میزان اثربخشی (05/0≥P و 23/0r =) و میزان جابه جایی کارکنان (05/0≥P و 11/0r = -) مشاهده شد و تنها در سازمان هایی که از سبک رهبری بی خاصیت بهره می برند، رابطه مستقیم و معناداری با جابه جایی (05/0≥P و 14/0r =) وجود داشت. با توجه به نتایج پژوهش که نشان داد در هیأت های ورزشی موفق که از سبک مدیریت تحول گرا بهره می بردند، میزان بروز ایده ها و اندیشه های نو (خلاقیت) به نسبت هیأت های ورزشی ناموفق در سطح بالاتری قرار دارد، پیشنهاد می شود در صورت نیاز سازمان به خلاقیت بیشتر کارکنان، از سبک مدیریتی مدیریت تحول گرا استفاده شود.