تجربه از زمان

بی خانمانی پدیده ای رو به رشد در ایران و جامعه جهانی است که تغییر در مکان زندگی، اصلی ترین ویژگی آن محسوب می شود. تغییر در مکان با تغییر در تجربه از بدن زیسته و ادراک از زمان همراه است. ازاین رو در این پژوهش مطالعه می کنیم که زنان بی خانمان (در شهر تهران) چه ادراکی ازمکان، زمان و بدن دارند؟ و چگونه زنان بی خانمان از مسیر این ادراک ها به ساختن واقعیت اجتماعی زندگی خود می پردازند. با استفاده از نظریات پدیدارشناسی و با کاربرد روش پدیدارشناسی تجربی، با 10 نفر از زنان بی خانمانی که به طور موقت در مددسرای نیلوفر آبی چیتگر حضور دارند، مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام شده و یافته ها، با استفاده از روش تجزیه وتحلیل کرسول و نرم افزار maxqda 10 تحلیل شده است.از مجموع واحدهای معنایی استخراج شده، پنج مقوله متنی «تجربه از بدن در زیست خیابانی»، «بازسازی بدن زیسته»، «ادراک درونی از زمان»، «آگاهی از خود بر پایه زمان»، «انتقال از خانه به خیابان: انتقال از عرصه درونی به عرصه بیرونی» و سه مقوله ساختاری «تجربه از بدن در زیست خیابانی»، «زمان مندی در تجربه های زیسته» و «انقطاع حس مکان: گذر از عرصه درونی به عرصه بیرونی مکانی» انتزاع شده است.نتایج نشان می دهد، در زنان بی خانمان تجربه از مکان و زمان، بدن مند است و این تجربه ها، بنیادین، در هم رفته و پویا هستند ونظم جدیدی را در هویت آنان بر می سازد.