بزرگترین سهامدار

هدف این تحقیق بررسی تأثیر نوع بزرگترین سهامدار (داخلی، مالی، دولتی و هلدینگ) بر سیاست های تقسیم سود در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران و همچنین تفاوت اثرگذاری هر یک از سهامداران بزرگ مذکور بر سیاست تقسیم سود این شرکت ها می باشد. برای آزمون فرضیه های پژوهش، نمونه ای مشتمل بر 87 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1386 تا 1390 مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان می دهد که سیاست های تقسیم سود در شرکت هایی که بزرگترین سهامدار آنها داخلی و یا دولتی می باشد به صورت مثبتی متأثر از میزان مالکیت آنها می باشد. در حالیکه در شرکت هایی که بزرگترین سهامدار آنها مالی و یا هلدینگ می باشد، سود تقسیمی از نوع مالکیت تاثیر نمی پذیرد. یافته ها همچنین حاکی ازآن است که در رابطه با گونه های مختلف بزرگترین سهامدار، سهامداران داخلی سیاست تقسیم سود پایین تری را اتخاذ می کنند و سود انباشته را بر سیاست تقسیم سود بیشتر ترجیح می دهند.

نقدشوندگی سهام یکی از عواملی است که بر ارزش شرکت تأثیر دارد که خود می تواند ناشی از رفتار سهام داران عمده و ترکیبی که ساختار مالکیتی شرکت، دارد، باشد و این خود انگیزه اصلی انجاک این مطالعه بوده است. فرضیه های پژوهش بر مبنای نمونه آماری متشکل از 125 شرکت طی دوره 7 ساله از سال 1393 لغایت 1399 و با استفاده از الگوهای رگرسیونی چندگانه مورد آزمون قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمون فرضیه ها نشان داد بین نقدشوندگی سهام و ارزش شرکت ها رابطه غیرخطی (U شکل) معنی دار وجود دارد. به عبارت دیگر، در سطوح پایه نقدشوندگی (قبل از نقطه آستانه 194/2)، بین نقدشوندگی و ارزش شرکت ها رابطه منفی و معنی دار وجود دارد. اما، در سطوح بالاتر از سطح پایه نقدشوندگی، بین نقدشوندگی و ارزش شرکت ها رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد. همچنین، سهام های با مالکان نهادی بالاتر، مالکان حقیقی بالاتر و سهام های بزرگترین سهامدار، باید در سطح نسبتاً پایین تری از نقدشوندگی (قبل از نقطه آستانه 176/3 برای مالکان نهادی، 662/3 برای مالکان حقیقی و 988/2 برای بزرگترین سهامدار) معامله شوند تا ارزش شرکت افزایش یابد