بحران های امنیتی - انتظامی

زمینه و هدف: حکومت ها برای تأمین امنیت و دست یابی به بقای پایدار و تسهیل در حاکمیت ناچار به سازمان دهی و توزیع فضایی قدرت در پهنه سیاسی کشور هستند. هرچه این اقدام بر اساس ملاحظات سرزمینی- جغرافیایی باشد، ایجاد امنیت پایدار تسریع می یابد و سبب پیش گیری از بحران، گسترش قلمرو مؤثر ملی، کاهش آنتروپی مثبت و در نهایت افزایش بقای ملی می شود.روش: پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و از نظر نوع، توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری 15 نفر درون سازمانی(فرماندهان، کارشناسان و صاحب نظران حوزه انتظامی) و 15 نفر برون سازمانی (مدیران و کارشناسان و صاحب نظران حوزه سازمان دهی سیاسی فضا) هستند. واحد تحلیل سطوح تقسیمات سیاسی-اداری است و حجم نمونه به صورت تمام شمار در نظر گرفته شده است. روش نمونه گیری مبتنی بر روش گلوله برفی است و به منظور تجزیه و تحلیل یافته ها از روش های فازی-کلامی و آزمون های آماری استفاده شده است.یافته ها: تحلیل یافته ها در دو سطح انجام می گیرد. سطح اول نقش سازمان دهی سیاسی فضا در پیش گیری از بحران های امنیتی و انتظامی و سطح دوم رتبه بندی شاخص های سازمان دهی سیاسی فضا در پیش گیری از بحران های امنیت انتظامی است. یافته ها نشان داد، میانگین شاخص های نمایندگان مجلس، اندیشه های راهبردی، واگرایی و هم گرایی، تعداد جمعیت و روابط فاصله ای از حد متوسط پایین تر بوده و دیگر شاخص ها از سطح متوسط بالاتر بوده است.نتایج: شاخص های مربوط به تمهیدات حکومتی دارای بیش ترین اهمیت در پیش گیری از بحران های امنیتی- انتظامی بوده و سپس شاخص های مربوط به مؤلفه جغرافیای قدرت و حمایت و پس از آن شاخص های اداری- قانونی در پیش گیری از بحران های امنیتی- انتظامی دارای اهمیت است. این میزان اهمیت نشان گر این است که سازمان دهی سیاسی فضا مبتنی بر روش های علمی صورت نپذیرفته و تغییرات فضایی هم زمان با بحران ها و ناآرامی ها بر سیاست گذاری ها و تصمیمات راهبردی در مدیریت سیاسی فضا تأثیر گذاشته است.