فضای زنده

بازخورد احساسی و یا امکان اشتراک عاطفی با هر پدیده ای در اطراف انسان، می تواند القاکننده زنده بودن آن باشد. قابلیت تعامل انسان با فضای پیرامونی همواره حائز اهمیت بوده؛ زیرا تحقق آن کیفیت زیست انسان را افزایش خواهد داد. از طرفی دیگر، زنده انگاری فضا در حوزه فضای همدلانه نیز مطرح می شود و کارکرد نورون های آینه ای مغز در فضاها و قابلیت تخیل زنده انگاری انسان در قبال آن، امکان اشتراک احساس را فراهم می آورد. باتوجه به اهمیت فضاهای زنده و تعامل انسان با آن، این مقاله در پی تدوین تفاوت ها و تشابه های این دو نگاه است تا در نهایت مدل مفهومی و کاربردی برآمده از این دو نظریه بتواند در طراحی فضای زنده راهگشا باشد. نوع تحقیق، کیفی و به شیوه توصیفی تحلیلی است که با بررسی ویژگی های اصلی فضای زنده در «آزمون آینه خویشتن» الکساندر و «فضای همدلانه» به شیوه استدلال استقرایی و تحلیل منطقی به مقایسه این دو نگرش می پردازد. یافته ها نشان داد که فضای زنده در نظریه همدلی می تواند طیفی از احساس خوب و بد را منعکس کند؛ اما در آزمون آینه خویشتن فضاهایی با احساس خوب، بیشتر زنده هستند و کیفیت حضور فطری انسان را فراهم می کنند. شباهت ها و تفاوت های این دو دیدگاه می تواند دید خوبی از تعریف فضای زنده به ما دهد. این پژوهش می تواند به طراحی فضاهایی کمک کند که نه تنها پاسخگوی نیازهای کاربردی انسان ها باشند، بلکه جنبه های عاطفی و احساسی زندگی آنان را نیز مدنظر قرار دهند. باتوجه به ویژگی های احساسی و تجربی فضا، طراحی محیط های همدلانه و زنده می تواند تأثیرات مثبت تری بر روان انسان ها داشته باشد.