تزریق گاز به مخازن نفت

ایران با داشتن ذخایر عظیم گازی از جایگاه ممتازی بین کشورهای صاحب ذخایر هیدروکربوری برخوردار است. یکی از موضوعاتی که در سیاست گذاری های کلان بخش گاز بدان تأکید می شود توسعه بازارهای جدید برای صادرات به صورت خط لوله و LNG است. این موضوع با به ثمر نشستن فازهای عملیاتی در منطقه پارس جنوبی اولویت بیشتری یافته است. یکی از دلایلی که موافقان توسعه بازارهای جدید صادراتی گاز بر آن تأکید دارند، نقش صادرات در افزایش امنیت ملی و افزایش هزینه تهدیدهای خارجی کشور از طریق به مخاطره افتادن منافع کشورهای واردکننده است. این فرضیه در یک نگاه جامع تحلیلی و با لحاظ مؤلفه هایی نظیر هزینه های انتقال با خطوط لوله، وضعیت بازار صادرات  LNGو چشم انداز آتی آن، قابلیت جایگزینی مبادی صادراتی، رشد و اولویت های مصرف داخلی به طور جدی خدشه پذیر است. در این تحقیق با استفاده از منابع آماری و سری های زمانی نهادهای معتبر بین المللی و داخلی، ضمن بررسی ابعاد مختلف مربوط به تولید، مصرف و صادرات گاز طبیعی کشور و بازارها و مقاصد بالقوه صادراتی در دهه های آتی، به این سؤال که آیا صادرات گاز می تواند از طریق ایجاد وابستگی مقاصد صادراتی به گاز کشور موجب کاهش تهدیدهای نظامی خارجی شود، به طور تحلیلی و تفصیلی پاسخ داده می شود. نتایج نشان می دهد که صادرات گاز به بازارهای بالقوه صادراتی قابلیت زیادی در ارتقای امنیت ملی و کاهش تهدیدهای نظامی کشور ندارد. راهکاری که می تواند موجب ایجاد بیشترین منافع اقتصادی و متضمن حداکثر تأثیرگذاری برای ایران در بازار آتی انرژی دنیا باشد، تزریق گاز به چاه های نفت کشور است که این راهبرد منطبق بر بندهای ۱۳ و ۱۵ سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی است.