حیات سلولی

کنش مقوله ای معطوف نظام و سامانه فکری و اندیشه ای است که به نوعی در پروسه پر پیچ و تابِ اندیشه مبتنی بر نوعی هستی شناسی شکل م یگیرد. تعیّن و تشخّص اندیشه مبتنی بر جها نبینی، انسان را در جامعه با دستگاه معرفتی از طریق بروز و ظهور کنشگری فردی و اجتماعی خود نشان م یدهد. شناخت جها نبین یها و رو ششناخت آنها می تواند کنشگر را مورد رصد و پایش و پویش قرار دهد. در واقع می توان ادعا کرد تحولات و کنشگران این عرصه و محیط ها حاصل دیالتیک و تعارض جهان یبینی های مختلف اند. درک این مطلب که چرا انسان کنشگر در تحولات و موقعیت ها «نوع خاصی » از کنش را برای خود انتخاب م یکند، بسیار مهم است و بستگی تام به مدل ادراکی مبتنی بر جها نبینی و نظام معرفتی شکل یافته و هستی شناسانه آنها دارد. جوامع مذهبی، دین را از طریق مذهب و امر سیاسی را از طریق کلام سیاسی معرفی م یکنند. مذهب و مشرب کلامی، شکل عملیاتی، توصیفی، تشریحی، تأویلی و تفسیری دین است که محیط تعاملی خود و امنیت و حیات و زیس تبوم خود را از طریق نوعی «نص گرایی افراطی » بر می سازد. حیات سلولی شکلی از سازمان غیررسمی و به صورت ریزومی 2 در زیر پوست است که کنشگران این عرصه از جمله میکروسازمان های تروریستی بدان گرایش جدی دارند. در واقع قالب های ادراکی )پارادایم( از طریق نظام اندیش های تجهیز م یشوند و مدل و الگوی حیات و زندگی و نوعی خاص امنیت زیستی را به صورت مرحله ای با منحنی حیات سلولی آغاز و در نهایت )در صورت مقتضی( نهادسازی می کنند که به نوعی خاص از مدنیت مبتنی بر آموزه های کلامی، مشربی و مذهبی ختم می شود. این مقاله درصدد است به این مقوله بپردازد که بین مدل و قالب های ادراکی و نوع حیات زیستی از نوع «حیات سلولی » و تأویل امنیت در کنش تروریسم تکفیری رابطه ای برقرار است و این مقوله ارتباطی وثیق با مبانی کلامی )اعتقادی و سیاسی( آنها دارد که از طریق روش تحلیلی، توصیفی و نشانه شناسی از تبیین کلام سیاسی و امر سیاسی مورد توجه قرار می گیرد.