پادشاهان گورکانی

در ادوار مختلف تاریخی شبه قاره هند بارها بیماری های همه گیر و مهلکی شیوع پیدا کرده و هزاران نفر را به کام مرگ فرستاده است. این پدیده الهام بخش تعدادی از آثار مهم ادبی شده است که واکنش های شخصی و اجتماعی مردمان این ناحیه نسبت به بیماری های واگیردار، به ویژه طاعون، را نشان می دهد. تاریخ نویسان دربار پادشاهان گورکانی نیز در کتب تاریخی خود چون طبقات اکبری، جهانگیرنامه ، شاه جهان نامه و... به وقوع این مصیبت در مناطق مختلف هند پرداخته اند. شاعران وابسته به دربار گورکانی چون طالب آملی، کلیم کاشانی و دیگران در آثار خود به این اشاره کرده و حتی سروده های مستقلی در این باب خلق کرده اند. همچنین در متون عرفانی این منطقه نگاه دینی و صوفیانه نسبت به سرایت طاعون و امراض واگیردار دیگر منعکس شده است. این مقاله ردّپای بیماری های همه گیر، به ویژه طاعون، را در متون شبه قاره هند بررسی می کند تا نشان دهد چگونه این موضوع مایه خلق شماری از آثاری ادبی، عرفانی و تاریخی شده اند.