تناقض در قرآن

اگر با دیدی موشکافانه به تحقیق در مطالعات و مباحث قرآنی پرداخته شود، می توان به این مهم دست یافت که غالب مطالعات، متمرکز بر مسأله وحی و نزول قرآن کریم در جهت اثبات الهی و یا غیرالهی و بشری بودن منبع قرآن کریم بوده است. برخی در این رهگذر بر آن اند تا با ایجاد شک و تردید در اطمینان به صحت الهی بودن زبان قرآن بر جنبه وحیانی بودن قرآن و حفاظت آن از خطا و ناراستی پرده بپوشانند. در این مقاله که به روش تحلیلی توصیفی انجام شده است، با مدّ نظر قرار دادن این سؤال که «شیوه انتقال معنا در قرآن کریم چگونه می باشد و خداوند متعال در قرآن کریم به چه زبانی با مردم سخن گفته است» در جهت اثبات واقعی بودن زبان قرآن کریم، به نقد و بررسی تناقض آلود بودن آیات قرآن کریم به عنوان یکی از ادله درون دینی مدعای رؤیایی بودن زبان قرآن کریم پرداخته شده است.

خداوند متعال در آیه شریفه 78 و 79 سوره نساء ، سرچشمه و منشأ سیئات و حسنات را به خود نسبت داده، اما در آیه 79 همین سوره، تحقق حسنات را از جانب خود و سیئات را از جانب بشر می داند. این امر موجب شده گروهی بدون توجه به اسالیب کلام و عدم بهره گیری از معنای صحیح واژگان و نیز به کار نبردن روش درست در فهم قرآن ادعای موهوم تناقض را در این دو آیه شریفه مطرح سازند.مقاله حاضر (که به شیوه توصیفی_ تحلیلی وبر مبنای جمع آوری اطلاعات ازطریق منابع کتابخانه ای تهیه و تدوین گردیده است)، در پی پاسخ به این پرسش است که : مراد الهی از نسبت سیئات به خود و بشر چیست ؟ برای پاسخ گویی بدین سؤال رویکردهای متفاوت مفسران را بیان داشته و ناکارآمدی هر یک را بررسی می کنیم آن گاه دیدگاه علامه طباطبایی را به دلیل اتقان و استحکام و قوت استدلال و ارائه راه حل بهتر درجمع بین دوآیه، پاسخی مناسب و موفق ارزیابی می نماییم و ادله و شواهد برگزیدگی آن را می آوریم