حاملان توسعه

در این مطالعه هدف اصلی تبیین ریشه های دستاوردهای توسعه ی بعد از انقلاب به عنوان پدیده ای منحصربه فرد و خاص تحت عنوان «توسعه ی بومی مستقل»، بر پایه واقعیات خاص جامعه ایران است. بدین منظور از چارچوب تحلیلی و مفهومی جامعه شناسی وِبِر در تبیین دگردیسی های کیفی استفاده شده است. طبق این مدل، در ایجاد تحول هم شرایط مهم است و هم عوامل؛ هرچند آمادگی عاملان از اهمیت بیشتری در نزد وبر برخوردار است. به نظر وبر یکی از مهم ترین عوامل مؤثر در آمادگی عاملان در انطباق با سلوک عقلانی، نیروهای جادویی-دینی و احساس تکلیف مبتنی بر آنهاست. فرضیه ی تحقیق حاضر بر پایه این رویکرد وبری و با توجه به مختصات جامعه ایران طراحی و تدوین شد. در بررسی فرضیه ی تحقیق از طریق روش کیفی، با رعایت بسندگی معنایی و عِلی در بازسازی نوع مثالی و برقراری رابطه عِلی جامعه شناختی بین آنها مشخص شد که بین آموزه های فقه سیاسی امام خمینی(ره) و تجربه ی توسعه ی بومی مستقل در ایران بعد از انقلاب «شباهت ساختاری» وجود دارد. یعنی که نوآوری های فقهی امام خمینی(ره) در دوره ی معاصر توانسته است در قیاس با سنت گرایی مذهبی پیشین، «شرایط ذهنی کافی» برای تعقیب فعالیت های توسعه ای با تکیه بر توانمندی های داخلی در بین حاملان توسعه ای در حال حاضر را فراهم سازد.