الفبای اویغوری

خط اویغوری از سده ی هفتم تا نهم هجری در ایران، در مکاتبات دیوانی، کتابت نسخه ی ها واسناد استفاده می شد. با وجود اهمیت آن برای حاکمان و دستگاه دیوانی داشت، از این خط، نسخه ی های محدود و غالباً نفیسی به جای مانده است. اما این که چرا آثار مکتوب کمی به خط اویغوری به جای مانده و یا عوامل زوال زودهنگام آن چه می توانسته باشد، هنوز مورد مطالعه و بررسی قرار نگرفته است. در این پژوهش با استفاده از روش تحلیل تاریخی و متن شناختی، به بررسی الفبای اویغوری و نیز شیوه ی نگارش آن و همچنین مشکلات نگارش با این خط پرداخته می شود و ضمن معرفی یک رساله ی  منحصر به فرد تاریخی، این فرض مطرح می شود که کامل نبودن الفبای ایغوری، به صورتی که برای برخی از حروف الفبا معادلی ندارد و مجبور به استفاده ی مشترک از یک علامت برای چند حرف الفبای فارسی/عربی است،از دلایل اصلی انقراض این خط ِوارد شده به تمدن ایرانی است.ظهور خط نستعلیق و انقراض تیموریان در ایران نیز از دیگر عوامل متروک شدن این خط در ایران است.