کشور ژاپن

هستی شناسی در پی اموری است که موجودیت آنها مسلم است. هر انسان به فراخور محیطی که در آن قرار دارد، نسبت به پیرامون خود شناخت پیدا می کند. شناختی که شخص از پیرامون خود به دست می آورد هستی شناسی گفته می شود. از آنجایی که از نظر برخی نظریه پردازان غیراسلامی مفهوم صلح در برابر مفهوم جنگ تجلی پیدا می کند، بررسی هستی شناسی صلح یکی از ضروریات بشریت و جامعه بین المللی است که همواره در مسیر رسیدن به آن تلاش کرده و سودای وصال آن را در سر می پرورانده است. از منظر نظریه پردازان، امروزه پرداختن به موضوع صلح و اساسا تعلیم و تربیت مبتنی بر صلح کار بسیار پیچیده وحائز اهمیتی است. از این رو پرداختن و توجه به صلح کارویژه های فراوانی را می طلبد.کشور ژاپن که دارای یکی از شاخص ترین تمدن هاست، در جهان امروز توانسته در حوزه های مختلف ایفای نقش کند و از آنجایی که دارای عملکردهای ویژه در موقعیت های فراوان در عرصه های اقتصادی، فرهنگی ،سیاسی و اجتماعی بوده است، باعث شده تا همواره مورد توجه اندیشمندان و نظریه پردازان قرار گیرد. در این نوشتار، تغییرات اساسی و بنیادی کشور ژاپن را، علی رغم سابقه پرتنش و تنازع برانگیز در عصرهای گذشته و داشتن مولفه های ایجاد منازعه، بعد از اتمام جنگ جهانی دوم (حادثه تلخ بمباران هسته ای شهرهای هیروشیما و ناکازاکی در آگوست 1945) مورد واکاوی قرار گرفته شده است. چرا که این کشور در این خصوص یک تجربه موفق و دارای اهمیت را به نمایش گذاشته و جهانیان را متحیر کرده است. سوال این پژوهش حاکی این است که ژاپن جنگ طلب چگونه سیاست های صلح طلبی را دنبال کرده و مکانیسم، شاخص ها، سیاست ها و راهبردهای صلح طلبی آن مبتنی بر چه استراتژی های کلانی است؟ و چگونه بهره کافی و وافی را از این سیاست ها برده و توانسته به این جایگاه در سطح بین المللی دست یابد؟ آنچه در این نوشتار مورد توجه و بررسی قرار گرفته شده است راهکارها و راهبردهای عملی و اجرایی صلح طلبانه کشور ژاپن در خصوص نظام تعلیم و تربیت صلح طلبانه است، به طوری که به توان از این راهبردها، سیاست ها، راهکارها و مکانیسم ها در دیگر محیط های علمی- آموزشی استفاده نمود.

نمایشگاه جهانی در زمان های مختلف، همواره اهداف، برنامه ها و رویکردهای ملت ها را در قالب معماری و کالبد غرفه ها محقق ساخته است. این رویداد در تحولات خود، فضایی را برای کشورها فراهم نموده تا انتخاب کنند که چه تصویری از معماری خود را در جهت تعاملات و گفت وگوهای جهانی می خواهند ارائه دهند. در این راستا، پژوهش حاضر سعی دارد تا مشخص کند که کشور ژاپن در طول برگزاری نمایشگاه های جهانی، از طریق معماری، به چه صورت خود را بیان کرده و چه رویکردهایی را دنبال نموده است. پژوهش حاضر با روش تحلیلی-تبیینی و با رویکرد کیفی، به منظور دستیابی به راهبردها و رویکردهای اساسی معماری در نحوه حضور غرفه های ژاپن، از مطالعات کتابخانه ای بهره گیری نموده است. معماری غرفه های کشور ژاپن، باتوجه به ویژگی های مشابه، دوره های تاریخی ویژه ای را روشن ساخته اند که متناسب با محتوای خود؛ در پژوهش حاضر، تحلیل، بررسی و سازماندهی شده اند. نتایج نشان می دهد که چهار دوره تاریخی بر رویکردها و راهبردهای طراحی معماری غرفه های کشور ژاپن حاکم بوده است که شامل: 1. استفاده از الگوها و سبک های سنتی (1933-1873)، 2. تلفیق سبک مدرن با الگوهای ژاپنی (1939- 1937)، 3. به کارگیری فناوری های نوین در ترکیب با الگوها و رویکردهای جدید ژاپنی (1992-1958) و 4. توجه به بحران های زیست-محیطی و توسعه معماری پایدار (2015-2000) می باشند.