نگرش نسبت به پدر

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین احساس تنهایی و نگرش نسبت به پدر در بین نوجوانان بر پایه روش همبستگی انجام گرفت. فرض اساسی این پژوهش آن است که نوع نگرش نوجوان به پدر پیش بین احساس تنهایی است. نمونه این پژوهش را 235 دانش آموز دبیرستانی (131 دختر و 104 پسر) تشکیل می دهند که به روش تصادفی خوشه ای از بین دانش آموزان دبیرستانی شهرستان مریوان انتخاب شدند و به سؤالات مقیاس احساس تنهایی تجدیدنظرشده UCLA (راسل و همکاران، 1980) و پرسشنامه نگرش فرزند به پدر (هادسون، 1992) پاسخ دادند. یافته ها نشان دادند که بین نگرش نوجوان به پدر و احساس تنهایی رابطه مثبت معنی دار وجود دارد و هر چه نگرش نوجوان نسبت به پدر منفی تر باشد، بیشتر احساس تنهایی را تجربه می کند. در این اثر تأثیر سه متغییر جنسیت، ترتیب تولد و میزان درآمد خانواده نیز بررسی شد که نتایج بدین شرح است: جنسیت بر این رابطه تأثیر گذار است و همبستگی بین نگرش نوجوان به پدر و احساس تنهایی در پسران قوی تر از دختران است ولی ترتیب تولد و میزان درآمد خانواده بر این رابطه تأثیر نداشتند.

پژوهش حاضر با هدف تبیین سازمان شخصیت مرزی براساس روابط موضوعی اولیه و نگرش فرزند نسبت به پدر انجام شد. این پژوهش از نوع توصیفی بود که به روش همبستگی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دوره کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاه های تهران در سال تحصیلی 98-1397 بود، که 441 نفر از آنها با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. شرکت کنندگان سیاهه های روابط موضوعی، سازمان شخصیت مرزی و مقیاس نگرش نسبت به پدر را تکمیل کردند. مدل یابی معادلات ساختاری با استفاده از داده های بدست آمده از پرسشنامه ها انجام شد. نتایج نشان داد که نگرش نسبت به پدر به طور مستقیم 0/03 درصد و به واسطه روابط موضوعی 0/22 درصد از ساختار شخصیت مرزی را تبیین می کند. در مجموع، برآورد مدل ساختاری که در آن نگرش فرزند نسبت به پدر متغیر پیش بین و روابط موضوعی به عنوان متغیر میانجی وارد مدل شدند، نشان داد که این مدل 22 درصد از ساختار شخصیت مرزی را تبیین می کند. بنابراین می توان چنین نتیجه گیری نمود که سازمان شخصیت مرزی تنها به صورت غیرمستقیم و از طریق روابط موضوعی اولیه، توسط نگرش نسبت به پدر به صورت منفی تبیین می گردد. لذا عملکرد منفی پدر به عنوان مرجع قدرت در روابط سه گانه مادر- کودک- پدر در دوره پیش ادیپ می تواند باعث شکل گیری ساختار مرزی در بزرگسالی شود.