شیوخ متصوفه

امیرتیمور گورکانی در سال 771ق، حکومت ماوراءالنهر را به دست گرفت و توانست با اتحاد قبایل و نیروهای نظامی، انسجام و ثبات و اقتدار و حاکمیت سیاسی این منطقه را که دچار سستی و اضمحلال شده بود، احیا کند و با حملات نظامی خود به مناطق مختلف آسیا، امپراتوری گسترده ای را تأسیس نماید. وی برای توجیه حملات نظامی و تثبیت مشروعیت دینی حکومت خود، رویکرد سیاسی مذهبی خاصی را که شامل پایبندی به قواعد مذهبی و احترام به علما، دانشمندان و شیوخ متصوفه بود، در پیش گرفت. دلایل شکل گیری این سیاست مذهبی و تأثیرآن به عنوان میراث تیمور در دوره حکومت جانشینانش، به ویژه شاهرخ و نقش آن در شکل گیری وضعیت فرهنگی و مذهبی قرون هشتم و نهم هجری قمری، سؤال اصلی این مقاله است که با روش وصفی تحلیلی بررسی شده است. یافته های مقاله نشان می دهد که امیران گورکانی، به ویژه تیمور، مجموعه ای از اقدامات و تدابیر را برای شناساندن خود به عنوان مسلمانی پاک آیین به کار بسته و تلاش داشته اند تا حکومت خود را مبتنی بر تقدیر و مشیت الهی تبیین نمایند و از مذهب به عنوان مسیری برای دستیابی به مقاصد سیاسی بهره برند.