رضایت از آموزش آنلاین

پیدایش بیماری کرونا سبب شد آموزش مجازی در مدارس و دانشگاه ها به شدت فراگیر شود و این امر منجر به ایجاد مسائلی شد. مطالعه حاضر به دنبال بررسی میزان رضایت دانشجویان از آموزش آنلاین و عوامل مؤثر بر رضایت و اثربخشی این نوع آموزش است. این پژوهش ازلحاظ هدف کاربردی، ازلحاظ رویکرد کمی و در آن از پرسشنامه آنلاین استفاده شده است. جامعه آماری آن نیز دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی، دانشگاه شهید بهشتی و دانشگاه تهران بودند که با روش نمونه گیری داوطلبانه با 760 نفر از آنان مصاحبه گردید. ابزار گرداوری داده ها، پرسشنامه ای آنلاین با صد سؤال بود که برای سنجش اعتبار و پایایی از تحلیل عاملی(KMO)، ضریب آلفای کرونباخ و همبستگی درونی استفاده شد. در تحلیل داده ها نیز نرم افزارهای SPSS و LISRE مورداستفاده قرار گرفت. یافته ها نشان داد میانگین شاخص رضایت از آموزش آنلاین 2.4 از 5 است و این بیانگر آن است که میزان رضایت در بین دانشجویان کمتر از متوسط و نزدیک به کم است. کمترین میزان رضایت در بعد رضایت از آموزش عملی است. به ترتیب بُعد استادان، شرایط سامانه و کلاس و دانشجویان بیشترین تأثیرگذاری را بر رضایت از آموزش آنلاین دارند.