توسعه فضای ورزشی

پژوهش حاضر با هدف تحلیل وضعیت عوامل مؤثر بر توسعه فضای ورزشی شهر تهران و ارائه راهکارهای مناسب با تأکید بر اقتصاد مقاومتی تدوین شده است. روش پژوهشی آمیخته بود؛ بنابراین بخش کیفی پژوهش مبتنی بر نظریه زمینه ای بوده و داده های مورد نیاز از طریق مصاحبه های نیمه ساختاریافته با خبرگان به روش نمونه گیری هدفمند، سهمیه ای گردآوری شده است. تحلیل داده ها پس از مراحل سه گانه کدگذاری مطابق الگوی پیشنهادی اشتراوس و کوربین (1998) صورت پذیرفت. بخش کمی پژوهش مبتنی بر پیمایش در جامعه هدفی متشکل از 370 نفر از مدیران، کارکنان باشگاه و خدمات گیرندگان بخش ورزش شهر تهران که به روش نمونه گیری خوشه ای، طبقه ای و به صورت تصادفی انتخاب شده بودند، روایی صوری پرسشنامه توسط متخصصان بررسی و روایی محتوایی آن با استفاده از تحلیل عاملی انجام گرفت. داده های حاصل با روش های آماری تحلیل عاملی تأییدی و آزمون تی تک نمونه و استفاده از نرم افزار Amos و spss تجزیه وتحلیل شدند. یافته های تحقیق بیانگر تأثیر قوی شاخص جذب سرمایه در ورزش بوده است. ازاین رو شاخص هایی چون توانمندسازی نیروی متخصص، مبارزه با فساد در ورزش، تدوین قوانین، به روزرسانی و تقویت مهندسی ورزشی و حمایت دولت از حضور بخش خصوصی در توسعه فضاهای ورزشی از دیگر راهکارهای مؤثر بر پدیده مرکزی مورد مطالعه بوده است. با توجه به نتایج می توان گفت که وضعیت تمام عوامل شناسایی شده و مؤثر در توسعه فضای ورزشی در شرایط متوسطی قرار می گیرد.