شاخص بهداشتی – درمانی

در میان شاخص های مختلف توسعه، شاخص بهداشت از مهم ترین شاخص های پیشرفت هر کشور به شمار می آید و میزان موفقیت برنامه های توسعه ملی نیز تا اندازه زیادی در گرو دستیابی به هدف های این بخش است. نابرابری در بهداشت و درمان در بین مناطق، بیانگر ا ختلاف و تفاوت ها در میزان توسعه امکانات بهداشتی و درمانی در بین شهرها، روستاها، مناطق و کشورها می باشد . هدف این پژوهش بررسی پراکنش فضایی شاخص بهداشتی- در مانی در شهرستان های استان کرمانشاه و مشخص شدن شهرستان های برخوردار و محروم در شاخص بهداشتی – درمانی می باشد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ روش انجام، توصیفی– تحلیلی و جامعه ی آماری آن 14 شهرستان استان کرمانشاه می باشد. داده های مورد نیاز از سرشماری عمومی نفوس و مسکن و سالنامه آماری 1394 استان کرمانشاه استخراج شده است.  به منظور تعیین سطح توسعه شهرستان های استان، 41 متغیر در بخش بهداشتی – درمانی که سرانه سازی شده اند برای تعیین اهمیت هر یک از متغیرها از روش آنتروپی شانون استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل از مدل های کمیSAW و TOPSIS و برای ادغام نتایج از روش های میانگین رتبه ها، بردا و کپلند استفاده و همچنین برای بررسی همبستگی بین نرخ شهرنشینی و فاصله از مرکز استان با وضعیت توسعه خدمات بهداشتی- درمانی از همبستگی پیرسون استفاده شده است نتایج پژوهش نشان می دهد چهار شهرستان قصرشیرین، پاوه، سنقر و کرمانشاه در رتبه های اول تا چهارم و توسعه یافته هستند، سه شهرستان جوانرود، کنگاور و صحنه در رتبه های پنجم تا هفتم و در سطح نیمه توسعه یافته، پنج شهرستان دالاهو، هرسین، گیلانغرب، اسلام آبادغرب و سرپل ذهاب در رتبه های هشتم تا دوازدهم و درحال توسعه هستند و دو شهرستان روانسر و ثلاث باباجانی در رتبه های سیزده و چهارده و محروم از توسعه هستند. با توجه به نتایج مشخص شد در توزیع خدمات بهداشت و درمان و میزان برخورداری در سطح شهرستان های استان کرمانشاه، تفاوت و نابرابری وجود دارد و وضعیت شهرستان ها نسبت به هم متفاوت است  و دیگر پژوهش حاکی از آن است بین نرخ شهرنشینی و فاصله از مرکز با وضعیت توسعه خدمات بهداشتی- درمانی همبستگی وجود ندارد.