سازگاری دانش آموزان با مدرسه

  هدف از مطالعه حاضر ارائه مدل ساختاری رابطه بین خودکارآمدی و عملکرد اجتماعی با نقش میانجی سازگاری دانش آموزان با مدرسه بوده است. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و از نوع مطالعات کاربردی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان مقطع دوم متوسطه شهر ساری در سال تحصیلی 99-98 به تعداد 6190 نفر بوده است. نمونه آماری به تعداد 362 نفر و با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و به شیوه نمونه گیری تصادفی طبقه ای بر حسب جنسیت انتخاب شدند. جهت جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه استاندارد خودکارآمدی، عملکرد اجتماعی و سازگاری دانش آموزان با مدرسه استفاده شده است. برای تعیین روایی ابزارها از روایی واگرا و همگرا استفاده شد  که نتایج حاکی از مطلوب و بالا بودن روایی این مقیاس ها می باشد و پایایی آنها با استفاده از فرمول آلفای کرونباخ برای هر یک به ترتیب برابر 85/0، 84/0 و 87/0 به دست آمد. به منظور تحلیل داده های حاصله، از مدل یابی معادلات ساختاری با کمک روش حداقل مربعات جزیی از نرم افزار آماری پی ال اس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین خودکارآمدی و عملکرد اجتماعی با سازگاری دانش آموزان با مدرسه رابطه معناداری وجود دارد و مقدار 9/95 درصد از سازگاری دانش آموزان با مدرسه و 1/96 درصد از عملکرد اجتماعی توسط خودکارآمدی تبیین می شود و متغیر سازگاری دانش آموزان با مدرسه اثر میانجی را بر رابطه بین خودکارآمدی و عملکرد اجتماعی دارد. هم چنین شاخص های برازندگی مدل حاکی از آن است که مدل ارائه شده از برازش مناسبی برخوردار است.