کیفیت زندگی مادران

بحث رابطه میان فرزندان و پدر مادرها مدت زیادی است توجه متخصصین روانشناسی و تعلیم تربیتی را جلب کرده است . رابطه والد فرزندی یک رابطه اساسی و حیاتی جهت به وجود اوردن امنیت و عشق است. دلبستگی یک عمل دو طرفه از ارتباط هیجانی است که بر رشد روانشناختی فیزیکی و شناختی کودک اثر میگذارد و پایه ای در جهت اعتماد و بی اعتمادی کودک محسوب می شود . رابطه صریح داشتن در خانواده و مهارت مشارکت و همفکری و درک احساسات برای رشد ظرفیت روانی کودک در تنظیم فکر ها و عواطف او لازم است . پژوهش حاضر به بررسی رابطه تعهد زناشویی و کیفیت زندگی مادران با سبک های دلبستگی فرزندان پرداخته است. این مطالعه توصیفی در سال 99 بر روی 200 زن ساکن مشهد که حداقل 5 سال از زندگی مشترک آن ها می گذرد انجام شد. در این پژوهش از پرسشنامه سبک دلبستگی هازن و شیور (1387)، پرسشنامه تعهد زناشویی آدامز و جونز (1997) و پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی استفاده شد. بر اساس ضریب همبستگی پیرسون میان سبک دلبستگی اجتنابی و دوسوگرا با تعهد زناشویی و همچنین کیفیت زندگی مادران ارتباط منفی و معنادار وجود دارد. میان تعهد زناشویی و همچنین سبک دلبستگی ایمن با کیفیت زندگی مادران ارتباط مثبت و معنی دار وجود دارد ( P<0.05 ). بر اساس نتایج مطالعه، هر چه سبک دلبستگی ایمن بالاتر باشد تعهد شخص افزایش می یابد و هم چنین اگر دلبستگی شخص بیشتر اجتنابی و اضطرابی باشد، تعهد شخصی او کم تر است.