ارتباط انسان با خویشتن

انسان در زندگی خویش با چهار گونه ارتباط مواجه می گردد. این چهار ارتباط عبارت است از: «ارتباط انسان با خویشتن، همنوعان، طبیعت و خدا». در این میان «ارتباط با خدا» دایره گسترده تری دارد و عامل اساسی و جهت دهنده است؛ یعنی مرجع و محور سایر ارتباطات انسان است و آنها را تحت پوشش خود قرار می دهد. بنابراین، احرام نیز که ترکیبی است از نیت و تلبیه (امر درونی) و پوشیدن لباس (امر ظاهری)، نمی توان بدون کارکرد ارتباطی تصور کرد؛ زیرا از سویی محتوای پیام اجتناب از محرمات احرام است و از سوی دیگر، در ارتباطات اسلامی پیام، محوری ترین عنصر در ارتباطات است؛ به طوری که بدون آن اصولاً ارتباطی صورت نمی گیرد. کارکردهای مختلفی برای محرمات احرام می توان برشمرد؛ ارتباط با خویشتن (شناختی و عملی) ارتباطی پایه ای و اساسی است که اگر به طور صحیح برقرار گردد و پیام ها، مفاهیم و معانی اش به خوبی درک شود، زمینه و اساس ارتباط انسان با خدا، که مقصود اصلی از احرام است، فراهم خواهد شد.  از مهم ترین ظرفیت های ارتباطی در حین احرام، که متأسفانه در تحلیل و بررسی ها مورد غفلت و کم مهری قرار می گیرد، ارتباط انسان ها با یکدیگر و به عبارت روشن تر، همین ارتباطات انسانی در خلال اجتناب از محرمات احرام است. با بررسی و تحلیل آیات و روایات معلوم می شود که با الگوگیری از ترک محرمات، می توان از نگاه حداقلی به حج (به عنوان عمل عبادی) اجتناب کرد و در یک نگاه کامل تر، کارکرد محرمات احرام را در این زمینه، ایجاد مواسات به واسطه حفاظت از گفتار و کردار دانست؛ زیرا با کنترل غضب و شهوات در زمان احرام، دست یابی به یک ارتباط مطلوب با هم نوعان، به مراتب آسان تر می شود.