اختلال سرکشی ستیزه جوگری

کودکان و نوجوانان دچار آسیب های روان شناختی و رفتاری، مادران خود را نیز با آسیب های روانی گوناگونی رویارو می سازند. بر همین شالوده پژوهش حاضر با هدف بررسی اثرب خشی درمان گروهی متمرکز بر خود-شفقتی بر خود-کارآمدی و تاب آوری مادران دارای فرزندان دچار اختلال سرکشی ستیزه جوگری انجام گرفت. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش حاضر دربرگیرنده مادران دارای فرزندان مبتلابه اختلال سرکشی ستیزه جوگری در سال تحصیلی 98-1397 بود. در این پژوهش شمار 30 مادر دارای فرزندان مبتلابه اختلال سرکشی ستیزه جوگری با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه 15 مادر). در گروه آزمایش سه نفر و در گروه گواه دو نفر ریزش داشتند. گروه آزمایش مداخله 10 جلسه ای درمان متمرکز بر خود شفقتی را طی 5 هفته به صورت هفته ای دو جلسه 90 دقیقه ای دریافت نمودند. ابزارهای مورداستفاده در این پژوهش دربرگیرنده پرسشنامه های خود-کارآمدی (شرر و مادوکس، 1982) و تاب آوری (کانر و دیویدسون، 2003) بود. داده ها به شیوه تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار آماری SPSS23 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. برآیندهای حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که درمان گروهی متمرکز بر خود-شفقتی بر خود-کارآمدی و تاب آوری مادران دارای فرزندان دچار اختلال سرکشی ستیزه جوگری مؤثر بوده است ( P<0.001 ). بر پایه یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که درمان گروهی متمرکز بر خود-شفقتی می تواند به عنوان درمانی کارآمد جهت بهبود خود-کارآمدی و تاب آوری مادران دارای فرزندان دچار اختلال سرکشی ستیزه جوگری مورداستفاده گیرد.