نظام آموزش عالی کشاورزی

با توجه به ظرفیت اندک نظام آموزشی سنتی وعدم پاسخ گویی مرکز آموزش عالی به نیاز آموزشی همه افراد، در سال های اخیر توجه به امری شده است که آموزش از راه دور نامیده می شود. آموزش از راه دور به عنوان یک روش آموزشی شناخته شده به افرادی که به هر دلیلی قادر به ادامه تحصیل یا حضور در مؤسسات آموزش رسمی نیستند این امکان را می دهد که بتوانند از آموزش رسمی استفاده کنند. آموزش از راه دور، بسیاری از مشکلات آموزش حضوری را حل کرده است. از طرفی آموزش از راه دور نقش حیاتی برای آموزش الکترونیکی در آینده دارد و باعث انعطاف پذیری یادگیری الکترونیکی از طریق نوآوری و توسعه آن می شود و به عنوان یک مدل آموزشی با استفاده از برخی تجهیزات آموزشی محسوب می گردد و همچنین آموزش مدنی و اجتماعی را نیز دربرمی گیرد. این آموزش دربرگیرنده موضوعات مختلف می باشد. یکی از این موضوعات آموزش کشاورزی است که با توجه به جنبه آزمایشگاهی و عملیاتی بودن آن و نقش اساسی آن در توسعه، ارائه آن با چالش هایی همراه است. با توجه به اهمیت موضوع این مقاله که به صورت کتابخانه ای تدوین شده است تلاش دارد ضمن بیان مفهوم آموزش از راه دور، اهمیت ضرورت آن، چالش های پیش رو در نظام آموزشی، نقاط ضعف و قوت آن در آموزش کشاورزی درنهایت راه کارهایی برای بالا بردن راندمان این روش آموزشی ارائه نماید.

با توجه به اهمیت نظام آموزش عالی کشاورزی در تمام ابعاد رشد و توسعه انسانی، اقتصادی و کشاورزی و ضرورت اطمینان یافتن از عملکرد مطلوب آن ؛ هدف پژوهش حاضر، بررسی عوامل مؤثر بر بهبود کیفیت آموزش در نظام آموزش عالی کشاورزی است. جامعه آماری این تحقیق شامل دانشجویان سال آخر مقاطع کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا در سال 1395-1394 است (250N=). 140 نفر از آنها به صورت تصادفی به عنوان نمونه تحقیق انتخاب داده های مورد نیاز و با استفاده از پرسشنامه گردآوری شد. داده ها با استفاده از آمارهای توصیفی، همچنین آزمون های همبستگی و رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد که کیفیت آموزش در جامعه مورد بررسی تقریبا در سطح متوسط قرار دارد. از بین عوامل مؤثر بر بهبود کیفیت آموزش، عوامل دانشجویان و استادان در سطح متوسط و امکانات و تجهیزات و محتوای آموزشی در سطح نسبتا نامطلوبی قرار داشتند. نتایج حاصل از رگرسیون نشان داد سه متغیر استادان، دانشجویان و محتوای آموزشی 7/50 درصد از تغییرات متغیر کیفیت آموزش را تبیین می کنند. همچنین سهم متغیر استادان بیشتر از سایر متغیرها بوده بعد از آن، دانشجویان و محتوای آموزشی به ترتیب سهم کمتری در تبیین متغیر وابسته داشتند.