تحولات مکانی فضایی

برخی از روستاهای پیراشهری به دلیل ظرفیت ها و جاذبه های گردشگری، از جایگاه مناسبی برخوردار هستند. این جایگاه به واسطه اثرات توسعه گردشگری است. شناخت بهتر این اثرات می تواند به توسعه این روستاها و شهر حوزه نفوذ منجر شود. هدف این تحقیق بررسی اثرات گردشگری در تحولات سکونتگاه های پیراشهری به صورت مطالعه موردی، روستای گردشگری کولفرح در شهرستان ایذه است. تحقیق توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر مطالعات میدانی با استفاده از ابزار پرسش نامه است. جمعیت روستا بالغ بر 1189 نفر بوده که حجم نمونه 290 نفر محاسبه و پرسشگری در این روستا انجام شد. آلفای کرونباخ بیشتر از 70/0 محاسبه شد. نتایج آزمون پارامتریک میانگین ها نشان داد که بیش از 4/72 درصد افراد نسبت به ورود گردشگر به روستا رضایت مندی مناسبی دارند. همچنین این آزمون از  افزایش درآمدها با میانگین 02/4 و ایجاد فرصت های شغلی با میانگین 91/3 از مهم ترین دلایل نگرش مثبت مردم به گردشگری اشاره دارد. آزمون ویلکاکسون به معناداری تفاوت در ورود گردشگر از شهر ایذه، استان و استان های هم جوار به روستا، بعد از دهه 90 اشاره دارد. البته برای شاخص افزایش ورود گردشگر خارجی، این تفاوت وجود ندارد. نتیجه آزمون تی تک نمونه ای در سطح معناداری کمتر از 05/0 نشان داد بیشترین اثر اجتماعی مربوط به کاهش مهاجرت و تثبیت جمعیت با میانگین 89/3 و افزایش خانه های دوم در روستا با میانگین 83/3 است. بیشترین تأثیر از نظر اقتصادی در سطح معناداری کمتر از 05/0 مربوط به شاخص افزایش فرصت های شغلی با میانگین 98/3  و گسترش مشاغل خدماتی با میانگین 61/3 بوده است. شاخص ورود دلالان شهری در بحث زمین با میانگین 51/3  به عنوان یکی از اثرات منفی اقتصادی گردشگری است. بیشترین اثر کالبدی گردشگری در روستا مربوط به شاخص نگهداری و مرمت آثار تاریخی با میانگین 13/4 است. بارونق گردشگری میزان تعاملات و پیوندهای روستایی -شهری نیز افزایش یافته است