لیگامنت متقاطع قدامی

کاهش قدرت عضلانی و حس عمقی از پیامدهای پارگی لیگامنت متقاطع قدامی است که بعد از عمل بازسازی همراه فرد باقی می ماند. این پژوهش با هدف مقایسه حس وضعیت مفصل و قدرت عضلانی مفصل زانو بین افراد آسیب دیده که دوره توان بخشی ورزشی را گذرانده اند و به فعالیت بازگشته اند، با افراد سالم انجام شد. 25 نفر از بازیکنان مرد بسکتبال (11 نفر با عمل بازسازی اتوگرفت و 14 نفر سالم) در این مطالعه شرکت کردند. حداکثر گشتاور فلکسوری و اکستنسوری زانو در سرعت های زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه و حس عمقی در زاویه 45 درجه در پای برتر و غیربرتر توسط دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون F و آزمون تی مستقل تحلیل شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین گروه آسیب دیده و سالم در حداکثر گشتاور فلکسوری و اکستنسوری در سرعت زاویه ای 60 درجه در ثانیه (483/0 p =) گشتاور فلکسوری در زاویه 180 درجه پای برتر و غیربرتر (371/0p = ، 890/0 p =) و حس وضعیت مفصل پای برتر و غیربرتر (896/0 p =) تفاوت معنادار وجود نداشت، اما گشتاور اکستنسوری در زاویه 180 درجه هر دو پای برتر (034/0p = ) و غیربرتر (043/0 p =) در گروه آسیب دیده کمتر از گروه سالم بود. از یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که بعد از انجام دادن کامل تمرین های بازتوانی، عواقب ناشی از عمل جراحی بهبود می یابد و احتمال آسیب مجدد در ورزشکاران کاهش می یابد. 

اخیرا کاربرد تمرینات عصبی عضلانی واکنشی(RNT) در پیشگیری از آسیب های ورزشی مورد توجه قرار گرفته است. این تمرینات به اصلاح سریع الگوهای غلط حرکتی در افراد کمک می کند. لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر هشت هفته تمرینات عصبی عضلانی واکنشی بر کینماتیک فرود زنان بسکتبالیست بود. 33 بازیکن از 3تیم لیگ برتر بسکتبال بانوان استان تهران در این مطالعه شرکت کردند. تیم ها به طور تصادفی به سه گروه تجربی1 (11نفر)، تجربی 2 (11نفر) و گروه کنترل (11نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی 1 به مدت هشت هفته تمرینات برنامه پیشگیری از آسیب و بهبود عملکرد EPP و گروه تجربی دو تمرینات RNT +PEP را به جای گرم کردن اجرا نمودند. گروه کنترل تمرینات عادی خود را اجرا می کردند. کینماتیک تنه و اندام تحتانی در حین حرکت فرود به وسیله سیستم آنالیز حرکت در پیش آزمون و پس آزمون مورد بررسی قرار گرفت. داده ها به وسیله آزمون تحلیل واریانس تکراری 2در3 آنالیز شدند. نتایج نشان داد انجام هشت هفته تمرینات پیشگیری از آسیب عصبی عضلانی واکنشی بر میزان زاویه فلکشن ران در لحظه فرود اثر معنی داری دارد (F(2,27)=3.40, P=0.04, ηp2=0.20). اما اثر معنی داری در زوایای والگوس زانو، فلکشن زانو، دورسی فلکشن مچ پا و فلکشن تنه در لحظه فرود متعاقب اجرای تمرینات عصبی عضلانی واکنشی مشاهده نشد. این نتایج به طور کلی نشان داد برنامه پیشگیری از آسیب با استفاده از تمرینات عصبی-عضلانی واکنشی نمی تواند بر شاخص های پیشگیری از آسیب های لیگامنت متقاطع قدامی موثر باشد.