لیگاسیون عصب نخاعی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر لیگاسیون عصب نخاعی (SNL) بر بیان ژن های TRAF6 و MuRF1 عضله نعلی موش های نر ویستار پس از یک دوره تمرین تناوبی شدید بود. بدین منظور، 24 سر موش نر ویستار در 2 گروه 12 تایی کنترل (C) و تمرین (HIT) قرار گرفتند. گروه تمرین بعد از یک هفته آشناسازی برنامه 4 هفته تمرین تناوبی شدید را انجام دادند. سپس به طور تصادفی در دو گروه 6 تایی تمرین (HIT) و گروه لیگاسیون عصب نخاعی (HIT-SNL) قرار گرفتند. همزمان گروه کنترل نیز به دو گروه 6 تایی کنترل (C) و لیگاسیون عصب نخاعی (C-SNL) تقسیم شدند. 4 هفته پس از SNL موش ها قربانی شدند و عضله نعلی استخراج و به وسیله روش کمی سازی داده ها Real-time Pcr بیان ژن ها اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که کاهش فعالیت به شکل SNL اثر معنا داری بر بیان ژن های TRAF6 و MuRF1 دارد (به ترتیب 0001/0=P و 0001/0=P). همچنین انجام تمرین ورزشی شدید قبل از SNL به طور چشمگیری بیان TRAF6 و MuRF1 را کاهش می دهد (به ترتیب 003/0=P و 0001/0=P). علاوه بر این، یافته ها نشان می دهد که SNL اثر معنا داری بر نسبت وزن عضله نعلی به طول درشت نی داشته است (01/0=P). از طرف دیگر، انجام تمرینات HIT قبل از SNL سبب افزایش معنا دار در این نسبت شد (03/0=P).  نتایج نشان داد کاهش فعالیت به شکل SNL با افزایش بیان ژن های TRAF6 و MuRF1 همراه است که احتمالاً می تواند در تغییر توده عضلانی نیز درگیر باشد. با توجه به اینکه انجام تمرینات با شدت بالا بیان این ژن ها را کاهش می دهد، این تمرینات می توانند به منظور حفظ توده عضلانی مطلوب تر قبل از بی فعالیتی بدنی به کار روند.

اختلال در عملکرد عصبی-عضلانی به همراه کاهش فعالیت بدنی سبب بروز پیامدهای چشمگیری بر عملکرد عضلانی می شود. ازاین رو هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین مقاومتی و ترکیبی بر بیان ژن های MST1 و MAFbx عضله پلانتاریس و آزمون های رفتاری موش های صحرایی نر ویستار پیش از کاهش فعالیت بدنی به شکل لیگاسیون عصب نخاعی بود. 24 سر موش صحرایی نر 8 هفته ای با وزن 20±250 گرم به روش تصادفی ساده به 3 گروه مساوی تقسیم شدند: 1. گروه شم – لیگاسیون (Sham-SNL)، 2. گروه تمرین مقاومتی - لیگاسیون (SNL-S) و 3. گروه تمرین ترکیبی - لیگاسیون (SNL-CO). در هر سه گروه، پس از اتمام پروتکل تمرین، سه شاخه عصب سیاتیک به طور محکم گره زده شد. مدت پروتکل SNL، 4 هفته بود. در پایان پروتکل، عضله پلانتاریس استخراج شد. به منظور اندازه گیری بیان ژن های موردنظر از روش Real-Time PCR استفاده شد. بیان ژن MST1 و MAFbx در گروه Sham-SNL نسبت به گروه های تمرین به طور غیرمعنا داری بالاتر بود (05/0<P). از طرف دیگر، نتایج آزمون آنوای یکطرفه و آزمون توکی نشان داد که اختلاف معنا داری در هایپرآلژزیای حرارتی و آلوداینیای مکانیکی بین گروه شم و گروه های تمرین وجود دارد (05/0>P). با توجه به تغییر معنا دار آزمون های رفتاری در گروه شم نسبت به گروه های تمرین می توان ادعا کرد که تمرینات مقاومتی و ترکیبی برای بهبود درد نوروپاتیک می تواند مفید باشد.