لورنزو لوتّو

فرش به عنوان یکی از نمادهای هنر و تمدن شرق در طول تاریخ، بسیار مورد توجه کشورهای غربی قرار گرفته است؛ و در دوره های مختلف، با عناوین گوناگونی مانند هدیه پادشاهان، غنیمت جنگی، کالای تجاری و غیره، به این ممالک وارد شده است. حضور فرش در نقاشی های ادوار مختلف هنر غرب، موضوع جالبی برای محققین این رشته است که پژوهش های پیرامون آن از نیمه دوم قرن گذشته شروع شده و تا به امروز در حال بسط و گسترش است. مهم ترین و شناخته شده ترین نوع فرش در نقاشی های مذکور، فرش لورنزو لوتّو، زیر مجموعه فرش های هولبایناست؛ که حضور آن در نقاشی های رنسانس با یکی از آثار سباستیانو دل پیومبو، نقاش ایتالیایی اهل ونیز، شروع شده است؛ و به مدت دو قرن به صورت مستمر در نقاشی حاضر شده است. در این مقاله با استفاده از روش تحقیق توصیفی و تطبیقی با استناد به منابع کتابخانه ای و تصویری، حضور این فرش در مهم ترین آثار مربوط به آن دوران در ایتالیا، با در نظر گرفتن نظریه لوکا برانکاتی بررسی می شود. نتایج حاصل از بررسی نظریه مذکور و توصیف آثار، حاکی از آن است که فرش، با وجود داشتن ریشه های شرقی می تواند کلید واژه ای مهم و موثر در نقد نقاشی های رنسانس ایتالیایی باشد.