سیاست علم و فن آوری

در طول زمان سیاست های مختلفی  به منظور توسعه و به کارگیری علم، فن آوری و نوآوری در سطح کشور اتخاذ شده است. از آن جاکه این سیاست ها اهداف کلان تری را تعقیب می کنند و اجرای آنها عموماً به مصرف منابع مالی، انسانی و غیره می انجامد، ضروری است که اثربخشی آنها در طول زمان مورد ارزیابی قرارگیرد تا انحراف احتمالی آنها مشخص و برطرف شود و ضمن جلوگیری از اتلاف احتمالی منابع، بستری نیز برای یادگیری سیاستی فراهم گردد. در حال حاضر، اکثر بخش های صنعتی کشور به رغم اتخاذ سیاست هایی در زمینه علم، فن آوری و نوآوری، فاقد ساختار، رویه و الگویی نظام مند برای ارزیابی و اصلاح این سیاست ها هستند. در این مقاله، با تمرکز بر سیاست"به کارگیری نخبگان وظیفه برای انجام پروژه های تحقیقاتی در صنایع و سازمان های دفاعی"، اولاً، چارچوبی برای ارزیابی سیاست های علم، فن آوری و نوآوری معرفی می شود؛ ثانیاً، تطابق این چارچوب با شرایط بومی مورد نظر بررسی می شود و ثالثاً، نتایج کاربرد این چارچوب در ارزیابی سیاست مذکور  تبیین می شود. نتایج این تحقیق که با روش تحقیق آمیخته، انجام شده است، نشان  می دهد که پیاده سازی این سیاست در حوزه های فنی و مهندسی نسبت به علوم انسانی با موفقیت بیشتری همراه بوده است و بر این اساس، پیشنهاداتی برای بهبود سیاست مذکور ارایه می گردد.