لعابینه

در زمان سلجوق یان در ت مام ه نره ا، صنایع و علوم جهش چشمگیری پدید آمد. انواع متنوعى از سفالینه ها کمى پس از روى کار آمدن سلجوقیان در ایران ظاهر شد. مراکز عمده سفال در ایران، شهر رى و کاشان بود. ویژگى این سفالینه ها استفاده از خمیر سفید بود. در این دوره تمام روشه ای ف نی شناخته شده به کار برده می شد. علاوه بر تکنیک های ساخت بدنه، روش های متنوع و جدید لعاب سازی نیز رواج یافت. لعاب هایی چون: قلیایی، نقاشی زیر لعابی و رو لعابی، مینایی، زراندود و زرین فام. چ نین بنظر می آید که در آن دوره نقاشان و طراحان، استاد سفال ساز را در امر ساخت سفال یاری می کردند. کوشش مستمر سفال سازان ایرانی برای اینکه ب توان ند با چ ینی ه ا و لع اب های ساخت کشور چین برابری ک ن ند موجب بوجود آمدن دو شیوه جدید در ایران گ ردید، اولین اختراع ترکیب خمیر نرم با آمیخته زیادی از دُر کوه ی و دیگری کشف مجدد لع اب قلیایی بود، که برای آخرین بار در مصر باستان بکار می رفت. در اواسط قرن ششم لعاب کارى رنگى بوجود آمد که معمولاً به رنگ فیروزه اى یا آبى تیره بود. سفالینه هاى زرین فام نیز در خلال قرن ششم رواج یافت. نمونه هاى نخستین آن، ریشه در مصر و بین النهرین داشت و در ایران از پیشرفت و تحول کافى برخوردار شد.

در زمان سلجوق یان در ت مام ه نره ا، صنایع و ع لوم جه ش چشمگ یری پ دید آمد. انواع متنوعى از سفالینه ها کمى پس از روى کار آمدن سلجوقیان در ایران ظاهر شد. مراکز عمده سفال در ایران، شهر رى و کاشان بود. ویژگى این سفالینه ها استفاده از خمیر سفید بود. در این دوره تمام روشه ای ف نی شناخته شده به کار برده می شد. علاوه بر تکنیک های ساخت بدنه، روش های متنوع و جدید لعاب سازی نیز رواج یافت. لعاب هایی چون: قلیایی، نقاشی زیر لعابی و رو لعابی، مینایی، زراندود و زرین فام. چ نین بنظر می آید که در آن دوره نقاشان و طراحان، استاد سفال ساز را در امر ساخت سفال یاری می کردند. کوشش مستمر سفال سازان ایرانی برای اینکه ب توان ند با چ ینی ه ا و لع اب های ساخت کشور چین برابری ک ن ند موجب بوجود آمدن دو شیوه جدید در ایران گ ردید، اولین اختراع ترکیب خمیر نرم با آمیخته زیادی از دُر کوه ی و دیگری کشف مجدد لع اب قلیایی بود، که برای آخرین بار در مصر باستان بکار می رفت. در اواسط قرن ششم لعاب کارى رنگى بوجود آمد که معمولاً به رنگ فیروزه اى یا آبى تیره بود. سفالینه هاى زرین فام نیز در خلال قرن ششم رواج یافت. نمونه هاى نخستین آن، ریشه در مصر و بین النهرین داشت و در ایران از پیشرفت و تحول کافى برخوردار شد.