اعتماد در روابط بین فردی

درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، از درمانهای رفتاری نسل سوم است و در آن تلاش می شود به جای تغییر شناخت ها، ارتباط روانشناختی فرد با افکار و احساساتش افزایش یابد. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اعتماد در روابط بین فردی و کنترل عواطف در زنان متأهل بود. در قالب مداخله نیمه تجربی به شیوه پیش آزمون پس آزمون و پیگیری، 24 زن متأهل به شیوه نمونه گیری در دسترس از میان زنان دارای مشکلات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره کمیته امداد شهر کرمانشاه انتخاب، و به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام 12 نفر) تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه اعتماد در روابط بین فردی و پرسشنامه کنترل عواطف بودند. گروه آزمایش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را به مدت ده جلسه به شیوه گروهی دریافت کردند؛ اما برای گروه کنترل درمانی ارائه نشد. پس از پایان جلسات درمان از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. براساس یافته ها، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به شیوه گروهی بر اعتماد در روابط بین فردی (05/0P<) و کنترل عواطف (05/0P<) مؤثر بوده است. نتایج پیگیری بعد از یک ماه نیز نشان داد که بین گروه آزمایش و کنترل در اعتماد در روابط بین فردی و کنترل عواطف در سطح (05/0P<) تفاوت معنی داری وجود دارد. براساس نتایج درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می تواند تأثیر مطلوبی بر اعتماد در روابط بین فردی و کنترل عواطف داشته باشد.

هدف پژوهش حاضر، پیش  بینی اعتماد در روابط بین فردی بر اساس سخت جانی روانی در زنان متاهل بوده است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه زنان متاهل شهر تهران در سال 1398 بودند. حجم نمونه بر اساس فرمول کلاین (2005)، 250 نفر در نظر گرفته شد و به صورت هدفمند و داوطلبانه نمونه  گیری شد. اطلاعات اصلی این پژوهش با استفاده از پرشسنامه های اعتماد در روابط بین فردی تجدیدنظرشده رمپل و هولمز (1986)، بدست آمد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی (شاخص  های مرکزی، پراکندگی) و آمار استنباطی ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره استفاده شد. نتایج پژوهش از طریق آزمون همبستگی و رگرسیون، حاکی از آن است که سخت  جانی روانی ، پیش  بینی  کننده  ی اعتماد در روابط بین فردی در زنان متاهل است. هدف پژوهش حاضر، پیش بینی اعتماد در روابط بین فردی بر اساس سخت جانی روانی در زنان متاهل بوده است. جامعه آماری این پژوهش، کلیه زنان متاهل شهر تهران در سال 1398 بودند. حجم نمونه بر اساس فرمول کلاین (2005)، 250 نفر در نظر گرفته شد و به صورت هدفمند و داوطلبانه نمونه  گیری شد. اطلاعات اصلی این پژوهش با استفاده از پرسشنامه اعتماد در روابط بین فردی تجدیدنظرشده رمپل و هولمز (1986)، بدست آمد. در تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمار توصیفی (شاخص  های مرکزی، پراکندگی) و آمار استنباطی ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیره استفاده شد. نتایج پژوهش از طریق آزمون همبستگی و رگرسیون، حاکی از آن است که سخت  جانی روانی ، پیش بینی کننده ی اعتماد در روابط بین فردی در زنان متاهل است.