پرهیز از ظلم و خشونت

در مکتب تشیع امامی، امور دنیایی و سیاسی جامعه در ارتباطی تنگاتنگ با مسائل آخرت تعریف شده اند. دین و سیاست تفکیک ناپذیر است و رهبران معصوم علیه السلام مهم ترین سیاست مداران امت معرفی شده اند. سیاست در سیره رهبران معصوم اسلام علیه السلام از اصولی برخوردار است که آن را با نظامات سیاسی دنیا متمایز کرده است. در این مقاله برآنیم، با روش نقلی و تاریخی و بررسی منابع تاریخ اسلام، اصل «پرهیز از ظلم و خشونت» در سیره سیاسی امیرمؤمنان علی علیه السلام را بررسی کنیم. بیانات و نامه های حضرت به والیان و استانداران به ویژه، نامه حضرت به مالک اشتر و روایات تاریخی بیانگر این است که جز در موارد اجرای قانون و عمل به دستورات وحی، کوشش حضرت بر این بود تا در پی اجرای عدالت بوده و از توسل به خشونت و ظلم پرهیز کند. امیرمؤمنان علیه السلام از به دست آوردن قدرت و حفظ آن را به هر قیمتی، چون خون ریزی، عمل بر اساس سوء ظن و به کارگیری قهر و شمشیر برای وادار کردن جامعه به اطاعت، گریزان بود.