فرهنگ کس ب وکار هندی

نگاه عمومی نسبت به وسایل نقلیه به عنوان یکی از ارکان منظر حرکتِ شهرهای معاصر، بیا نگر این است که تجهیزات مذکور در همه شهرها عناصری کمابیش مشابه اند و تنها به ایفای نقش عملکردی خود ، یعنی جابه جایی در شهر می پردازند . در بیشتر جوامع شهری وسایل نقلیه تنها جنبه عینی داشته و فاقد هرگونه نشانه مؤثر در خوانایی شهر هستند . از آنجا که در هند زندگی شهری با حیات بومی و بدوی درآمیخته و مردم ، هر پدیده ای را از فیلتر بومی گرایی عبور داده و «هندی » می کنند ، این سؤال مطرح م یشود که آیا هند یها توانسته اند حمل و نقل مکانیزه را، به عنوان یکی از ارکان ساختار شهری و در عی ن حال پدیده ای وارداتی، بومی کنند؟ و در صورت مثبت بودن جواب ، در قالب چه الگویی به این مهم دست یافته اند؟ تأمل در نظام حرکت در شهرهای هند ، این فرضیه را مطرح می کند که الگوی وسیله نقلیه ای تحت عنوان «اتو-ریکشا » توانسته با استفاده از ویژگی های فیزیکی خود و تعامل با جامعه ، از چارچوب های عملکردی وسایل نقلیه فراتر رفته و به جایگاه مکانی منظرین برسد . در این نوشتار با انتخاب «اتو-ریکشا » به عنوان نمونه موردی ، تلاش م یشود فرضیه مطرح شده به اثبات برسد . روش شناسی تحقیق ، بر مبنای قرائت و تفسیر منظر حرکت در شهرهای امروز هند استوار است . هرچند هم خوانی ریکشا با نیازهای عملکردی جامعه در پذیرش آن از سوی مردم مؤثر بوده ، ولی جایگاه منظرین آن از انطباق با فرهنگ کسب وکار هندی و تبدی لشدن به مکان کار-زندگی به دس ت آمده است . ورود نشانه های آشنا به ریکشا موجب تغییر کاراکتر آن از ابزاری وارداتی به مکانی متأثر از نشانه های معنادار فرهنگ هندی، و تأثیرگذاری ریکشا در خوانایی شهر هندی شده است .