مکان یابی توسعه ی شهری

از تبعات رشد جمعیت در ایران وسعت یافتن سطوح انواع کاربری های شهری و مسکونی و صنعتی می باشد که به ضرر اراضی کشاوررزی است. فرآیند مکان یابی مناسب برای تخصیص زمین به کاربری های مناسب، تلاشی است برای ایجاد چارچوبی که طی آن بتوان برای رسیدن به راه حل بهینه اقدام کرد. هدف از انجام این پژوهش یافتن چهارچوبی مناسب و علمی برای شناسایی مکان های مناسب جهت توسعه ی سکونتگاه های انسانی است. روش های مورد استفاده شامل تکنیک های تصمیم گیری در ترکیب با سیستم اطلاعات جغرافیایی و مدل های فازی بوده است. در این پژوهش سعی شده با شناسایی ویژگی های محیطی و اجتماعی و اقتصادی، مکان های بهینه برای توسعه ی شهری مشخص شود . برای ارزیابی از 13 شاخص استفاده شده است که با استفاده از دو روش تلفیقی فازی و ترکیب خطی وزنی [1] ( WLC ) و روش وزن دهی فرایند تحلیل شبکه فازی [2] ( FANP ) نقشه های نهایی تناسب زمین ایجاد و دو روش مورد مقایسه و ارزیابی قرار گرفتند. در روش اول ( فازی گاما ) هر کدام از لایه ها در محیط سیستم اطلاعات جغرافیایی فازی شدند و بعد از ضرب وزن لایه های حاصل از FANP در هر یک از لایه ها عملگر گامای 9/0 و5/0 و 1/0 اجرا شد. در روش دوم ( WLC ) لایه ها بر اساس ارزش دهی انجام شده طبقه بندی شدند، سپس در وزن های به دست آمده از FANP ضرب شدند. در نهایت دو نقشه ی نهایی به دست آمد که این نتایج نشان می دهند که قسمت های جنوبی شهرستان کاشان امکان توسعه ی کاربری شهری بیشتر است و دو شهر قمصر و کاشان نیز بیشتر به سمت جنوب و جنوب غربی گرایش داشته اند. [1] - Weighted Linear Combination [2] - Fuzzy Analytical Network Process