پدیدارشناسی حضور

ژان میشل مولپوآ شاعری است که با پیوند با غیرخودی، به تکثیر فضایی و اشباع شدگی از بداعت نائل می آید و آشکارگی عناصر ناشناس را سبب می شود . وی، با گونه های حاضر در میدان عملیاتی حضور، قطع ارتباط می کند، از حال مکانی خود فاصله می گیرد و با حضور در مکانی تخیلی، فعالیت حسی ادراکی را پایه گذاری می کند تا بدین سان، به کمک گونه های حسی به حالت بسط و گستره و تکثیر معنا انتقال یابد. مقاله حاضر درصدد بررسی مفاهیم تکثیر و تکثر از مجرای پدیدارشناسی حضور و سپس از مجرای گونه های حسی مختلف در کتاب داستانی از آبی مولپوآ، بر اساس تئوری نشانه معناشناسی نوین است. بدین منظور، نگارنده چگونگی پذیرش غیرخودی از طریق گونه های حسی توسط شاعر، چگونگی انتقال وی به حالت گستره و درنتیجه تأثیر گونه های حسی در گستردگی معنا و چگونگی پدیداری عناصر را نزد شاعر مورد بررسی قرار می دهد تا به هدف اصلی مقاله که مشخص کردن شیوه های حضوری شاعر در ارتباط با جهان پیرامون، همچنین، مسیر عبور شاعر از برونه به درونه و یا بالعکس و چگونگی تولید معنا توسط وی است، نائل آید .