دبیران دبیرستان

مقدمه: معلمان به واسطه ماهیت شغلی خود، با مشکلات عدیده ا ی(پرحجمی کار، افت تحصیلی دانش آموزان، حقوق و مزایای ناکافی،... ) مواجه هستند، که این مشکلات همگی بر سلامت آنها تأثیرگذار بوده و با استمرار این مشکلات آسیب پذیری آنها را بالا برده و نهایتاً ممکن است منجر به بیماری و کاهش امید به زندگی در میان آنان شود. هدف: هدف پژوهش حاضر، اثربخشی معنادرمانی گروهی بر امید به زندگی دبیران زن دبیرستان های شهرستان میانه در سال تحصیلی 91-1390 بود. روش:در این پژوهش از روش تحقیق نیمه تجربی طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل استفاده شده است. برای این منظور پس از نمونه گیری از جامعه آماری 200 نفره دبیران، تعداد 60 نفر از دبیران زن دبیرستانها به شیوه ی در دسترس انتخاب و از این تعداد 30 نفر در گروه آزمایش و 30 نفر در گروه کنترل به صورت تصادفی جایگزین شدند. روش معنادرمانی گروهی طی هشت جلسه هر هفته دو جلسه برای گروه آزمایش اجراشد و به گروه کنترل ، آموزشی داده نشد. همه آزمودنی ها قبل از آغاز آموزش و پس از آن، آزمون امید به زندگی میلر را پر کردند. در مرحله بعد جهت سنجش ماندگاری آموزش های داده شده پس از 1 ماه آزمون پیگیری امید به زندگی اجرا گردید . برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس دوطرفه همبسته استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان می دهد که میزان امید به زندگی در مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری تفاوت معنی داری دارد p<0. 001) (. همچنین پس از اجرای جلسات، پیگیری با فاصله ی یک ماه ، سودمندی معنادرمانی گروهی را نشان داد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان می دهد که می توان از روش معنادرمانی گروهی به عنوان روشی مستقل ویا در کنار سایر درمان ها در جهت افزایش امید به زندگی استفاده کرد.