تکواندوکار نخبه

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر متغیرهای جنسیت، سطح مهارت و سن بر کارکردهای یادگیری مشاهده ای در تکواندوکاران است. 200 تکواندوکار (103 نخبه، 97 غیرنخبه) با دامنه سنی 38-13 سال (4/4±69/21) به صورت داوطلبانه به پرسشنامه کارکردهای یادگیری مشاهده ای پاسخ دادند. این پرسشنامه سه کارکرد یادگیری مشاهده ای (مهارت، استراتژی و اجرا) در ورزشکاران را اندازه گیری می کند. نتایج آزمون تحلیل عاملی نشان داد بین تکواندوکاران زن و مرد در استفاده از کارکردهای یادگیری مشاهده ای تفاوتی وجود ندارد اما در بررسی سطح رقابت نشان داد تکواندوکاران نخبه از کارکردهای یادگیری مشاهده ای بیشتر از افراد غیر نخبه استفاده می کنند (p<0.05). همچنین تکواندوکاران از یادگیری مشاهده ای بیشتر برای بهبود مهارت، سپس استراتژی و اجرا استفاده می کنند. بعلاوه، نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان دهنده ی ارتباط معکوس بین سن تکواندوکاران و کارکردهای یادگیری مشاهده ای است که این ارتباط بین سن و کارکرد اجرا معنی دار است (p<0.05). به نظر می رسد کارکردهای یادگیری مشاهده ای در رشته های مختلف ورزشی متفاوت است و مربیان باید این نکته را هنگام آموزش مدنظر قرار دهند. همچنین تاثیر سطح رقابت بیشتر از جنسیت بر بکارگیری یادگیری مشاهده ای توسط ورزشکاران است. مربیان باید به این نکته نیز توجه داشته باشند. بعلاوه اینکه یادگیری مشاهده ای باید برای ورزشکاران جوان تر و در سطوح مهارت پایین تر بیشتر به کار رود.

خستگی سبب اختلال در بازخورد آوران ها، زمان بندی فعالیت عضلات و بروز آسیب در اندام ها می شود. در تحقیق حاضر اثر یک دوره پروتکل خستگی عملکردی بر الگو و شروع فعالیت الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات کمری- لگنی و پرونئال بررسی شد. سیزده تکواندوکار زن سالم با میانگین سنی 25/1±92/20 سال، وزن 17/4±69/53 کیلوگرم، قد 00/5±92/166 سانتی متر و سابقه فعالیت 75/1±92/7 سال داوطلبانه در این مطالعه شرکت داشتند. ابتدا حین پرش– فرود تک پا زمان شروع فعالیت الکتریکی عضلات ارکتوراسپاین، کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس ثبت شد. سپس افراد در پروتکل خستگی شرکت کردند و بار دیگر فعالیت الکتریکی عضلات ثبت شد. آزمون آنالیز واریانس نشان داد اختلاف معناداری در زمان شروع فعالیت عضلات در پیش آزمون و پس آزمون وجود دارد (0005/0≥ P)، اما این الگو در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری را نشان نمی دهد. آزمونt  زوجی نشان داد زمان فعال شدن هر چهار عضله پس از خستگی سریع تر شد، که در سه عضله کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس معنادار بود؛ ولی برای عضله ارکتوراسپاین معنادار نبود. در نتیجه سیستم عصبی مرکزی در زمان خستگی که پیش بینی می کند ریسک آسیب بیشتر است، حساس تر می شود و عضلات را زودتر به خدمت می گیرد تا از مفاصل در شرایط پرخطر محافظت کند. ازاین رو سعی دارد تا راهبرد های حرکتی را برای پیشگیری از آسیب احتمالی زودتر فراخوانی کند.