رس‍ت‍م‍ی‍ان

رستمیان سلسله ای ایرانی تبار از خوارج اباضیه بودند که بر تاهرت حکومت می کردند؛ بنیان گذار حکومت رستمی، عبدالرحمن بن رستم بود که چون در مغرب ادنی در برابر سپاه عباسی تاب مقاومت نیاورد، به مغرب اوسط گریخت تا مرکز جدیدی برای اباضی مذهبان پدید آورد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی روابط خارجی و تجاری این خاندان بادولت های متقارن آن روزگار چون طولونیان، اغلبیان، بنی مدرار، امویان اندلس و ... است و بدین نتیجه دست یافته که رستمیان نه به دلیل کشمکش های دیرپای اعتقادی خوارج با پیروان سایر مذاهب، بلکه به دلایل سیاسی عموما با همسایگان خود چون اغلبیان و طولونیان روابطی خصمانه داشت و تنها امویان اندلس و بنی مدرار را می توان در شمار متحدان سیاسی آنها قرارداد.

اِباضیه، مذهبی منسوب به عبدالل ه بن اباض تمیمی، و عمان و مناطقی از مغرب اسلامی از مراکز تاریخی آن است. در مذهب اباضیه، حج یکی از واجبات عینی شرع و از ارکان اسلام است؛ ازاین رو اباضیه مغرب نیز به آن اهتمام داشته اند. در این نوشتار، برای اثبات این ادعا، شواهدی مستند از حیات امام عبدالوهاب بن عبدالرحمان رستمی (م.211)، پیشوای سیاسی  مذهبی اباضیه مغرب، ارائه شده که نشان می دهد وی در دو مقطع هشتمین و آخرین دهه از قرن سوم هجری در صدد انجام فریضه حج بوده است. اگرچه این نظر هم مطرح شده که احتمالاً او از تأکید دوباره بر حج، غرض سیاسی داشته، اما در هر حال استفتای وی از ربیع بن حبیب، امام اباضیه در عمان، و مراجعه به مشایخ اباضی مغرب، نشان می دهد که حج مسئله بسیار مهمی در بین اباضیه مغرب بوده که ترک آن صرفاً در حالت اضطرار قابل توجیه است.