متون عرفانی فارسی

رساله قشیریه یکی از مهمترین متون آموزشی صوفیه است که به دست ابوالقاسم قشیری صوفی و متکلم اشعری قرن پنجم هجری تالیف شد. انگیزه قشیری از نگارش این اثر معرفی تصوف و اصول آن در روزگاری بود که فساد و انحراف در عقاید، آداب و سنن صوفیه توسط صوفی نمایان راه یافته بود ؛به همین سبب رساله قشیریه در روزگار مؤلف بسرعت در میان صوفیان شهرت یافت و در اواخر عمر قشیری یا اندکی پس از درگذشتش به دست یکی از شاگردان او به نام ابوعلی عثمانی به فارسی ترجمه شد. رساله در اواسط یا اواخر قرن ششم در معرض ترجمه ای دوباره قرار گرفت که جز در برخی قسمتها بقیه به اصلاحی از ترجمه نخست انجامید. ترجمه دوم رساله قشیریه در سال 1345 به همت استاد بدیع الزمان فروزانفر برای نخستین بار تصحیح شد و به همراه مقدمه ای مفصل بارها به چاپ رسید.این مقاله در نظر دارد نمونه هایی از ترجمه اول و دوم رساله قشیریه را با متن عربی آن مقایسه کند و ضمن پرداختن به برخی ابهامات درباره ترجمه و تصحیح رساله قشیریه، ضرورت تصحیح ترجمه ابوعلی عثمانی را از این اثر تبیین نماید.

کتاب فرهنگ مأثورات متون عرفانی مشتمل بر احادیث، اقوال و امثال متون عرفانی فارسی بر اساس پنجاه و پنج متن صوفیانه و عارفانه فارسی به ترتیب الفبایی تدوین شده است. این فرهنگ، مرجعی سودمند برای دستیابی به سخنان و اقوال صوفیان و عارفان است. نویسنده در نوشتار حاضر می کوشد کاستی هایی را که در برخی ترجمه های مدون کتاب ملاحظه کرده، متذکر شود. عموم نکات طرح شده در نوشتار به ترجمه عبارات، مربوط شده و مواردی نیز به ضبط و اعراب گذاری ها اختصاص می یابد.