سیاست اسکان عشایر

جامعه عشایری ایران که تا آغازقرن حاضر(ه. ش) نقش تعیین کننده ای در اوضاع اجتماعی و سیاسی کشور داشتند به دنبال برخی رویدادهای سیاسی ازجمله سیاست اسکان عشایر توسط رضاشاه اهمیت سابق خود را از دست داده و به تدریج به حاشیه رانده شده اند. این مقاله با هدف بررسی تحولات اجتماعی، فرهنگی در بین عشایر ترکمن که امروزه بیشتر یک جانشین شده اند با تأکید بر یک شهر عشایر نشین در شمال ایران (بندر ترکمن) صورت گرفته است. شهر نوبنیادی که به منظور اسکان عشایر در دوره رضاشاه(حدود80 سال پیش) در یکی از پایانه های راه آهن سراسری ایران شکل گرفته و امروزه چهارمین شهر استان گلستان محسوب می شود. به همین منظور، ضمن بهره گیری از کتب و اسناد موجود، از مطالعه میدانی و برخی روشهای تحلیلی از جمله روش بوژوگارنیه، تست ورتهایم، روش ورنه، و همچنین نرم افزارExcel بهره گرفته شد. روش تحقیق حاضر، به دلیل بررسی تحولات اجتماعی این جامعه در طول 80 سال گذشته، از نوع تحلیلی- تکوینی می باشد. برخی نتایج حاصل از این تحقیق عبارتند از: موثر بودن سیاست اسکان عشایر و حذف ترکمنها از لیست جامعه عشایری کشور، توسعه اجتماعی و اقتصادی شهر در طول حیات کوتاه خود نسبت به شهرهای مجاور قدیمی، رشد فرهنگی جامعه بویژه زنان ترکمن و همسویی آنان با تحولات معاصرجامعه ایران در زمینه گسترش سواد و مشارکتهای اجتماعی.