نوجوانان بد سرپرست

هدف این پژوهش بررسی تأثیر آموزش گروهی کنترل خشم به شیوه رفتاری - شناختی بر تغییر پرخاشگری و کفایت اجتماعی نوجوانان پسر بد سرپرست ساکن خوابگاه های بهزیستی شهرستان تبریز بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری 22 نفر از نوجوانان پسر بد سرپرست ساکن در خوابگاه های بهزیستی شهرستان تبریز بودند که همگی به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. یک هفته قبل از اجرای آموزش گروهی از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد. سپس گروه آزمایش، 8 جلسه آموزش دیدند. پس از پایان جلسات از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد و داده ها با استفاده از آزمون کوواریانس ﺗﺠﺰیﻪ و ﺗﺤﻠیﻞ شدند. یافته ها حاکی از فقدان تأثیر آموزش گروهی مدیریت خشم بر تغییر پرخاشگری و مهارت اجتماعی نوجوانان بود. نتیجه اینکه آموزش گروهی به مدت 8 الی 10 جلسه، به عبارتی آموزش کوتاه مدت، صرفاً نمی تواند تأثیر چندانی در تغیر مشکلات رفتاری از جمله پرخاشگری داشته باشد. بنابراین، اقدامات آموزشی و درمانی برای اصلاح مشکلات رفتاری بالاخص گروه خاص چون کودکان، نوجوانان و جوانان بد سرپرست بایستی همه جانبه، عمیق و بلند مدت باشد.

زمینه و هدف: خانواده هسته اصلی اجتماع است که در جهت ارتقای تحول کودکان از جنبه های مختلف، بسیار مؤثر است. کودکی که در محیط خانواده از محبت سرشار پدر و مادر برخوردار باشد قدرت سازش یافتگی بیشتری داشته، احساس سکون و آرامش کرده، اعتمادبه خود قوی داشته، و نسبت به قوانین اخلاقی، حساس است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی بر ترس از ارزیابی منفی، تغییر نگرش به زندگی، و جرئت ورزی در نوجوانان پسر بد سرپرست انجام گرفته است. روش: طرح پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه و پیگیری یک ماهه بود. نمونه پژوهش شامل 30 نوجوان بد سرپرست در مدرسه امام خمینی شهر بازرگان در سال تحصیلی 96-1395 بود که به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه 15 نفر) جایدهی شدند. افراد گروه آزمایش، در ده جلسه 90 دقیقه ای به شیوه گروهی تحت آموزش مدیریت تنیدگی قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ترس از ارزیابی منفی (لری، 1983)، پرسشنامه تغییر نگرش (باتیستا، 1973) و پرسشنامه جرئت ورزی (گمبریل و ریچی، 1975) بود. داده های جمع آوری شده به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی در کاهش ترس از ارزیابی منفی و تغییر نگرش به زندگی و جرئت ورزی گروه آزمایش مؤثر بوده است (0/001≥P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که روش مداخله به کار گرفته شده در این مطالعه با افزایش آگاهی فرد از تجربیات لحظه حال و افزایش توجه به سیستم شناختی و پردازش کارآمدتر اطلاعات، باعث کاهش نگرانی و اضطراب و تغییر نگرش به زندگی شده است. از سوی دیگر چون ذهن آگاهی باعث تعدیل احساسات بدون قضاوت کردن و افزایش آگاهی نسبت به احساسات روانی و جسمانی می شود و به پذیرش هیجانات و مسائل مختلف کمک می کند، بنابراین می تواند در تعدیل سلامت روان افراد نقش داشته باشد و در نتیجه در تعدیل ترس از ارزیابی منفی و افکار منفی افراد، کمک کند.