قوس طولی داخلی کف پا

هدف از این تحقیق، بررسی ارتباط بین میزان قوس طولی داخلی کف پا با تعادل ایستا و پویا در پسران دانش آموز 12 تا 14 سال بود.روش تحقیق از نوع همبستگی – توصیفی است. جامعه آماری تحقیق تمامی مدارس راهنمایی پسرانه شهرستان شهر کرد بودند که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای تعدادی از آنها انتخاب شدند. نمونه آماری تحقیق 90 نفر بودند که با توجه به محدودیت ها از میان دانش آموز پسر این مدارس به صورت تصادفی و هدفمند انتخاب شدند. ابتدا از تمامی آزمودنی ها آزمون نقش کف پا به عمل آمد و قوس کف پای آنها با استفاده از شاخص استاهلی ((SI) Staheli index) به صورت کمی طبقه بندی شد. سپس با توجه به محدودیت های مورد نظر، آزمودنی ها با میانگین و انحراف معیار سن 82/0+ 13 سال، وزن 19/7+ 47 کیلوگرم و قد 086/0+54/1 متر در سه گروه 30 نفره، گروه 1) آزمودنی های با 44/0 SI< ، گروه 2) آزمودنی های با قوس کف پای 89/0>SI > 44/0 و گروه 3) آزمودنی با قوس کف پای 89/0 SI> به صورت هدفمند طبقه بندی شدند. سپس از هر گروه آزمون تعادلی ایستادن روی یک پا برای سنجش تعادل ایستا و آزمون تعادلی گردش ستاره (SEBT) به منظور سنجش تعادل پویا به عمل آمد. در نهایت داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS14 و آزمون همبستگی تجزیه و تحلیل آماری شد. نتایج نشان داد که بین میزان قوس کف پا با تعادل ایستا رابطه معنی داری وجود ندارد (608/0 = P)، ولی ارتباط معنی داری بین میزان قوس کف پا با تعادل پویا مشاهده شد (000/0 = P). بنابراین به نظر می رسد که میزان قوس طولی داخلی کف پا ارتباط معنی داری با عملکرد پویای افراد دارد و به جز گیرنده های حسی – عمقی کف پا، سطح کف پا نیز در کنترل پوسچر پویا تاثیر دارد. از این رو نتایج بر اساس نتایج بین میزان قوس طولی داخلی کف پا و حفظ تعادل بدن ارتباط وجود دارد.

هدف از این مطالعه، ارتباط بین میزان قوس طولی داخلی کف پا با استقامت قلبی ـ تنفسی و چابکی در پسران دانش آموز 12 تا 14 سال بود. روش تحقیق حاضر از نوع همبستگی ـ توصیفی است. جامعه آماری تحقیق شامل کل مدارس راهنمایی پسرانه شهرستان شهرکرد بودند که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای تعدادی از مدارس انتخاب شدند. نمونه آماری این تحقیق شامل 90 نفر بود که با توجه به محدودیت ها از میان دانش آموزان پسر این مدارس به صورت تصادفی و هدفمند انتخاب شدند. ابتدا از تمامی آزمودنی ها آزمون نقش کف پا به عمل آمد و قوس کف پای آزمودنی ها با استفاده از شاخص استاهلی (SI) به صورت کمی طبقه بندی شدند. سپس با توجه به محدودیت هایی که محقق در نظر گرفته بود، آزمودنی ها با میانگین و انحراف معیار سن 82 /0±13 سال، وزن 19 /7±46 کیلوگرم و قد 086 /0± 54 /1 متر در سه گروه 30 نفره، گروه 1)آزمودنی های با قوس کف پای 44 /0>SI، گروه 2) آزمودنی های با قوس کف پای 89 /0≥SI≥44 /0 و گروه 3) آزمودنی با قوس کف پای 89 /0

قوس طولی داخلی کف پا طی رشد به طور معنی داری تغییر می کند. با وجود این، نویسندگان در مورد اینکه در چه سنی پا شکلی مشابه بزرگ سالی به دست می آورد اختلاف نظر دارند. بهترین روش برای ارزیابی این قوس در کودکان نیز بحث برانگیز است؛ بنابراین هدف از این تحقیق توصیف قوس طولی داخل پای کودکان 3 تا 12 ساله و مقایسه قابلیت اجرای پنج روش ارزیابی است. نمونه آماری تحقیق حاضر 416 نفر بود که از پای آن ها نقش کف پا گرفته شد. شاخص های قوس کف پایی کاوناق و رودگرز، چیپاکس - اسمیراک، شاخص استاهلی و زاویه آلفا محاسبه و با ارزیابی نقش کف پا توسط فیزیوتراپیست ها مقایسه شدند. برای مقایسه روش ها و سنین متفاوت از آزمون های ناپارامتریکی همچون کروسکال والیس، فریدمن و خی دو استفاده شد. برای ایجاد ارتباط بین شاخص ها از همبستگی اسپیرمن استفاده شد. سنین سه و چهار سالگی شیوع زیاد قوس کم را نشان دادند (23 تا 86 درصد). بین چهار و پنج سالگی تفاوت معنی داری بین تمام شاخص ها مشاهده شد. با اینکه نسبت انواع متفاوت قوس برای هر گروه سنی متفاوت بود، بین شاخص های متفاوت همبستگی خوبی مشاهده شد (01/0>P). قوس طولی داخلی کف پا به طور تدریجی شکلی مشابه بزرگسالی می یابد، از لحاظ آماری لحظه تشکیل قوس طولی داخلی بین 4 و 5 سالگی مشاهده شد. شاخص چیپاکس - اسمیراک بهترین شاخص ارزیابی پای کودکان بود. این شاخص بهترین طبقه بندی را برای قوس های کف پایی کم فراهم می کند و به آسانی قابل محاسبه است.