ارزیابی تطبیقی شاخص های توسعه پایدار در قلمروهای کوهستانی و غیرکوهستانی (مطالعه موردی: استان اصفهان)
حوزههای تخصصی:
نابرابری در توسعه مناطق مختلف جغرافیایی از جمله مسائل عمده پیش روی برنامه ریزان منطقه ای و ناحیه ای است. از این رو، یکی از شاخصه های متداول در برنامه ریزی منطقه ای، سطح بندی نواحی مختلف جغرافیایی بر اساس برخورداری از نماگرهای توسعه پایدار است. در پژوهش حاضر تلاش شده با استفاده از تکنیک تحلیل عاملی، نماگرهای توسعه پایدار در شهرستان های قلمرو کوهستانی و غیرکوهستانی استان اصفهان بررسی شود. رویکرد پژوهش از نوع کمی تحلیلی و شاخص های بررسی شده ۵۳ مورد بوده است. نتیجه حاصل از به کارگیری تحلیل عاملی، کاهش ۵۳ شاخص پژوهش به ۶ عامل نهایی بود. با توجه به امتیازهای استخراج شده، شاخص ترکیبی هر شهرستان محاسبه شد و بر اساس آن، شهرستان های استان اصفهان در چهار سطح رتبه بندی شدند: شهرستان های اصفهان، کاشان و فلاورجان در سطح بسیار برخوردار؛ شهرستان های شاهین شهر و میمه، اردستان، شهرضا، خمینی شهر، سمیرم، نجف آباد، لنجان، فریدن، مبارکه، آران و بیدگل، فریدون شهر و چادگان در سطح برخوردار؛ شهرستان های گلپایگان، تیران و کرون و خوانسار در سطح تاحدودی برخوردار و در نهایت شهرستان های نطنز، دهاقان، برخوار، نایین و خور و بیابانک در سطح محروم قرار دارند. همچنین، تقسیم بندی شهرستان های قلمروهای کوهستانی و غیرکوهستانی از لحاظ برخورداری از شاخص های توسعه پایدار نشان داد که شهرستان های کوهستانی استان اصفهان، از جمله فریدن، فریدون شهر، سمیرم و چادگان در سطح برخوردار؛ شهرستان های تیران و کرون، خوانسار و گلپایگان در سطح تاحدودی برخوردار و شهرستان دهاقان در سطح محروم قرار دارد.