وحیده مسلمی پور

زمینه و هدف: اطلاعات متفاوتی درباره تأثیر انواع فعالیت های ورزشی برعوامل انعقادی وجود دارد. از این رو، هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر 8 هفته تمرینات ریووفلکس اکستریم بر برخی از شاخص های انعقادی در زنان بزرگسال بود. روش تحقیق: جامعه آماری این تحقیق زنان رده سنی 25 تا 40 سال شهرستان آزادشهر بودند که از بین داوطلبین، تعداد 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب شدند. این افراد به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفری گروه کنترل و تمرین با دستگاه ریووفلکس اکستریم تقسیم شدند. گروه تجربی پروتکل تمرینی کششی و مقاومتی با استفاده از ریووفلکس اکستریم را به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هر هفته انجام دادند. تمرینات هر جلسه به مدت 60 دقیقه (15 دقیقه گرم کردن، 40 دقیقه تمرین و 5 دقیقه سرد کردن) انجام شد. از آزمودنی های تحقیق 24 ساعت قبل از شروع تمرین و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی (بعد از 8 هفته)، نمونه های خونی گرفته شد. متغیرهای زمان نسبی ترمبوپلاستین فعال شده و زمان پروترومبین با استفاده از دستگاه استاگو و سطوح فیبرینوژن پلاسما به روش انعقادی، اندازه گیری شدند. برای مقایسه اختلافات بین گروهی از آزمون t مستقل و برای بررسی تغییرات درون گروهی از آزمون t وابسته استفاده گردید و سطح معنی داری 0/05≥p در نظر گرفته شد. یافته ها: تمرینات ریووفلکس اکستریم موجب کاهش میزان فیبرین وژن نسب ت به گروه کنترل شد (0/02=p)؛ اما تفاوت معنی داری بین دو گ روه در مقادی ر نسب ی ترمبتوپلاستین فع ال ش ده (0/76=p) و زمان پروترومبین (0/24=p) مشاهده نگردید. نتیجه گیری: تمرین قدرتی و کششی با ریووفلکس اکستریم، احتمالاً عامل مؤثری در بهبود متغیرهای خونی مرتبط با عوامل خطرزای بیماری های قلبی- عروقی، به خصوص کاهش لخته خون در زنان بزرگسال است.