شیده روزبه تهرانی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش مدیریت شهری و فرهنگ پذیری دوچرخه سواری همگانی در توسعه پایدار شهری بود. روش پژوهش: روش پژوهش همبستگی با رویکرد مدل معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل شهروندان تهرانی عضو سامانه بیدود (409/215N=)ر دوره زمانی 12 ماهه بود که 319 نفر به روش نمونه گیری خوشه ای-تصادفی به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از سه پرسشنامه استفاده شد. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه توسط متخصصان و روایی سازه با استفاده از تحلیل عامل اکتشافی و تأییدی، تأیید شد. همچنین پایایی با استفاده از آلفای کرونباخ برای هر سه پرسشنامه بالای 7/0 به دست آمد. در تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی برای طبقه بندی داده ها و در آمار استنباطی از آزمون های همبستگی پیرسون در نرم افزار SPSS و مدلسازی معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS استفاده شد. یافته ها: براساس نتایج مدل پژوهش مشخص شد که مدیریت شهری بر توسعه پایدار و فرهنگ پذیری شهروندان و فرهنگ پذیری بر توسعه پایدار شهری اثر مثبت معناداری داشتند. همچنین مشاهده شد که فرهنگ پذیری شهروندان در ارتباط بین مدیریت شهری و توسعه پایدار شهری نقش میانجی دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر بر لزوم تقویت شاخص هایی مانند زیرساخت ها، تسهیلات، زیبایی شناختی، فرهنگی، امنیت، جامعه پذیری و تمایز جغرافیایی در سیاستگذاری های آتی استفاده شهروندان از دوچرخه به منظور دستیابی به اهداف توسعه پایدار شهری به ویژه محیط زیست پایدار و سلامت شهری تأکید دارد.