پریسا بهمنی

امروزه گردشگری، به عنوان سومین صنعت اقتصادی در جهان شناخته می شود گردشگری به عنوان یک بخش اقتصادی به سرعت در حال رشد است گسترش این صنعت می تواند باعث ایجاد فرصت های شغلی، درآمدزایی، کاهش فقر، افزایش رفاه در جامعه و... گردد بنابراین می توان چنین گفت که رشد اقتصادی می تواند منجر به افزایش توسعه یک کشور یا منطقه گردد شهر ساختار اصلی شکل دهنده بسیاری از گونه های گردشگری می باشد و بسیاری از گردشگری ها را نمی توان بدون حضور در شهر در نظر گرفت. لذا محقق در این مقاله در پی یافتن مدل اقتصاد گردشگری جهت رسیدن به توسعه می باشد این پژوهش از نظر روش کیفی است که به بررسی و تحلیل منابع مرتبط با اقتصاد گردشگری شهری پرداخته و سپس با استفاده از تکنیک مدلسازی ساختاری تفسیری به مرحله ی اجرا در آمده است. این روش جزو روش های تجزیه و تحلیل سیستم ها می باشد که به بررسی تعاملات میان عناصر سیستم می پردازد. به منظور خوشه بندی ابعاد اقتصادگردشگری شهری نیز از روش MICMAC استفاده شده است. یافته ها نشان داد که از بین ابعاد تولید بومی و محلی و پس از آن سرمایه گذاری دارای بیشترین قدرت نفوذ، درآمدزایی و ورود ارز به کشوردارای بیشترین وابستگی هستند.

امروزه صنعت گردشگری به یکی از بزرگ ترین صنعت خدماتی جهان از لحاظ درآمدزایی تبدیل شده است. گسترش صنعت گردشگری افزون بر تأثیری که بر ابعاد وسیع اقتصادی چون ایجاد فرصت های شغلی، درآمدزایی، کاهش فقر و افزایش رفاه در جامعه دارد؛ در ابراز هویت ملی، ایجاد امنیت اجتماعی و گسترش عدالت اجتماعی در جامعه نیز نقش چشم گیری دارد. نگارنده، در پژوهش حاضر به دنبال بررسی چگونگی تأثیرگذاری زیر ساخت ها بر عوامل امنیتی، اقتصادی، فرهنگی– اجتماعی، آلودگی زیست محیطی، خدمات رفاهی– بهداشتی و تأثیرات متقابل این عوامل بر یکدیگر بوده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و با تاکید بر استراتژی ترکیبی از نوع اکتشافی متوالی است. در ابتدا روش کیفی سپس کمی(پیمایشی) اجرا شده است. جامعه آماری، شامل تمام مسافران و کارشناسان گردشگری بوده و از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای و درون طبقات تصادفی ساده استفاده شده است. حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان محاسبه شده و بنابر این، نمونه 384 نفری در نظر گرفته شده است. یافته های تحقیق نشان دهنده ی تأیید فرضیات پژوهش است. از جمله این که زیرساخت ها با ضریب اثر 94/0 بیشترین تأثیر را روی عوامل امنیتی دارد و عوامل اقتصادی با ضریب اثر 23/0کمترین اثر را روی آلودگی زیست محیطی دارند.