صلاح الدین رحمتی

هدف از انجام این پژوهش تعیین رابطه ادراک دانش آموزان از سبک تدریس معلم و خودپنداره تحصیلی با انگیزش تحصیلی در دانش آموزان دوره متوسطه اول بود. جامعه آماری این پژوهش متشکل از کلیه دانش آموزان دوره متوسطه اول شهر پیرانشهر به تعداد 5500 نفر بود. نمونه آماری بر اساس جدول مورگان 384 نفر درنظر گرفته شد که با استفاده از روش خوشه ای چند مرحله ای با خوشه بندی مدارس بر اساس مناطق جغرافیایی 4 گانه شمال، جنوب، شرق و غرب و سپس از هر منطقه دو دبیرستان بصورت تصادفی انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه سبک تدریس ادراک شده موسی پور (1377)، پرسشنامه خودپندار تحصیلی چن و تامپسون (2004) و پرسشنامه انگیزش تحصیلی هرمنس (1970) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از رگرسیون خطی همزمان به وسیله نرم افزار spss انجام شد. یافته های پژوهش نشان داد، 34 درصد از تغییرات متغیر ملاک یعنی انگیزش تحصیلی، توسط ادراک دانش آموزان از سبک تدریس معلم و خودپنداره تحصیلی تبیین می شود. همچنین بین سبک معلم محور و سبک دانش آموز محور و انگیزش تحصیلی و بین خودپنداره تحصیلی، خودپنداره عمومی، خودپنداره آموزشگاهی و خودپنداره غیرآموزشگاهی با انگیزش تحصیلی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (01/0 < p).