نرجس کوچکی مهابادی

  بر اساس آموزه های تئوری ربط درک معنای گوینده در استعاره یک فرایند استنباطی است که بر اساس ساخت مفهومی ویژه از مستعارمنه تعریف می شود. این مفهوم در اثر تعدیل های معنایی کلمه با توجه به بافت ساخته می شود و جزء محتوای صریح متن محسوب می گردد. مفهوم ویژه ویژگی های دانش نامه ای هر دو سوی استعاره را داراست ولی ممکن است، ویژگی هایی نوپدید داشته باشد که در جریان تفسیر پدید آمده است. وجود ویژگی های نوپدید در استعاره سبب استنباط تلویحاتی ضعیفی می شود که در مخاطبین مختلف متفاوت است، اما در چهارچوب اصل ربط بهینه و روش فهم اکتشافی، حاصل آمده است. این مقاله سعی کرده است با استفاده از نمونه- هایی از شعر قیصر امین پور، به شیوه توصیفی–تحلیلی به بررسی چگونگی درک معنای گوینده در استعاره بپردازد. دستاورد پژوهش حاکی از آن است که وجود ویژگی های نوپدید در استعارات شعری قیصر امین پور باعث ایجاد طیفی از تلویحات ضعیف گشته است که دایره برداشتهای متفاوت از شعر او را وسعت بخشیده است و بر اساس نوع نگرش های ایدئولوژیک و نگاه فلسفی خاص او به جهان قابل توجیه است. همین موضوع باعث اقبال خوانندگان  به شعر قیصر امین پور و تأثیرگذاری بیشتر آن  گشته است.