مدل سازی تعیین مسیر بهینه دسترسی به مناطق زلزله زده (مطالعه موردی: منطقه بهمنی بوشهر)(مقاله پژوهشی وزارت بهداشت)
منبع:
Journal of Rescue and Relief (امداد و نجات) دوره هفتم پاییز ۱۳۹۴ (۲۰۱۵ م) شماره ۳ (پیاپی ۲۷)
۱۵-۱
مقدمه: با افزایش جمعیت شهری و به تناسب آن افزایش ترافیک معابر، یکی از مهم ترین مسائل یافتن راه حلی برای کم کردن زمان امدادرسانی درون شهری است. ازآنجاکه زمان، در پاسخگویی به بحران بسیار حائز اهیمت است، مسیریابی تیم های ارزیابی به عنوان یک مسئله مطرح شده است. بررسی ادبیات موضوعی نشان می دهد، پژوهش های اندکی در داخل کشور به مبحث مدل سازی ریاضی در مدیریت بحران پرداخته اند. هدف این تحقیق، یافتن کوتاه ترین مسیر ممکن بین تمام نقاط اصلی یک منطقه آسیب دیده برای تیم ارزیابی خسارات است، به طوری که تیم ارزیابی، همه نقاط اصلی یک منطقه را فقط یک بار بازدید و درنهایت به نقطه مبدأ بازگردد. روش : در این پژوهش با استفاده از مدل های تحقیق در عملیات برای مسیریابی تیم های ارزیابی خسارات زلزله ، منطقه بهمنی شهر بوشهر به عنوان نمونه انتخاب شد. در این ناحیه، میدان ها، چهارراه ها، سه راه ها و همچنین نقاط پرجمعیت، به عنوان نقاط اصلی (جمعاً نوزده گره) انتخاب شدند. یک گره به عنوان ایستگاه، در خارج از ناحیه و بقیه گره ها به عنوان نقاط حادثه دیده در نظر گرفته شد. یافته ها: مسئله مسیریابی تیم های ارزیابی خسارات با استفاده از نرم افزار لینگو با 18 گره و 28 مسیر موجود بین این گره ها کدنویسی و کوتاه ترین مسیر دستیابی به همه گره ها مشخص شد. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان گفت که این تحقیق راهنمای مؤثری برای مدیریت بحران استان به شمار می آید، زیرا با مشخص شدن کوتاه ترین مسیر، امدادرسانی سریع تر و درنتیجه تلفات جانی کاهش می یابد.